قتل شب

سلام و درود خدمت محمد جواد عزیزم

شعرت را چندین بار خواندم زیبا بود، قوی بود و استخوان دار
همان چیزی بود که از محمد جواد انتظار میرفت اما

نقدی را که میخواهم بنویسم برای خود خودت است چرا که محمد جواد را شاعری تشنه ی یادگیری و نقد پذیر و از همه مهم تر با ادب می دانم.
عهد کردم برای کسانی که در شعر و شاعری  تاتی تاتی میکنند و
خودشان را خدای شعر میدانند و بی سوادی خودشان را قبول ندارند نقدی ننویسم چون وقت سایت وزین شعر ناب گرفته میشود و اطاله ی کلام است و مصداق بارز آیه ی

صُمُّۢ بُكۡمٌ عُمۡيٞ فَهُمۡ لَا يَرۡجِعُونَ  هستند.

در خصوص ساختار شکنی و اینکه در بند آخر چهارپاره ات
مقید به قافیه نشده ای  و وسط چهار پاره بیتی خارج از عرف آورده ای مطالبی را عرض میکنم.

محمد جواد عزیزم در شعر غزل های ناتمام سلمان عزیزم اشاره به این ساختار شکنی کردم چون نمیخواهم مطلب تکراری باشد از منظری دیگر این امر را واکاوی میکنم.

سوال   آیا پزشکی که در عمل پیوند قلب، مغز را به جای قلب پیوند دهد درون قفسه ی سینه ساختار شکنی کرده و یا مرگ بیمار خود را رقم زده؟ و به جای آن پزشکی که بدون جراحی قلب باز با پرتو نگاری و یا اشعه درمانی رگهای مسدود را باز کرده کار کاریزما انجام داده؟ و نتیجه ی کدام موثر بوده است؟

در بحث ساختار شکنی در شعر هم روال همین است.
کدام بسامدها در شعرت را بالا پایین کردی، دامنه ی لرزش کدام واک ها را تغییر دادی که ادعای ساختار شکنی میکنی.
مگر غیر این است که بند بند شعرت روی نخ افاعیل و بحر تابیده شده. مگر نه این است همه ی بندهایت در قالب چهارپاره ای که دوبیتی های متصل به هم هستند و ربط و خط عمودی و افقی را در آنها رعایت کرده ای.
کدام رزونانس شاخه در شاخه ی شعر تغییر یافته که ما آن را ساختار شکنی قلمداد کنیم.
نیما اگر ساختار شکست سبکی در اندازه و قانون پدید آورد
اشل داد دست شاعران، قالب معرفی کرد که شعری را درون آن اگر جا دهیم یا جای می گیرد که میشود نیمایی یا جای نمیشود که هر اسمی میتوان بر آن نهاد

فرار از مسولیت و ناصحیح نوشتن و آخر شعر را به امان خدا رها کردن ساختار شکنی نیست.
دوستان سپید نویس و کلاسیک نویس هم هر وقت در پرداخت شعر کم می آورند قیود را رها کرده و ادعای ساختار شکنی دارند. اگر این روال ادامه پیدا کند و هر کس برای خودش سازی بزند چیزی از شعر و شاعری باقی نخواهند ماند

وقتی که قالب شعر در یک سبک ادبی طوری تغییر یافت که عین آن قبلاً وجود نداشته است به آن ساختار شکنی در شعر می گویند نه اینکه در قالب چهارپاره یا غزل شعری بگوییم و بعد قافیه ای را عمدا یا سهوا دستکاری کنیم و بعد مدعی ساختار شکنی باشیم.

دیکانستراکشن در ادبیات مقوله ای است که من خودم از آن استقبال میکنم و همیشه معتقد به پویایی هستم در هر حوزه ای اما قانون باید برای ساختار شکنی ارائه بدهی
بدون فرمولاسیون هیچ تغییری اثر گذار نخواهد بود و جز هرج و مرج وتباهی چیزی به ارمغان نمی آورد

ممنون که اجازه نقد دادی رفیق شاعر تمام جوان من

شعرت لایق تشویق ایستاده است

ارادتمند

سید هادی محمدی

خوب، برسیم به دوست عزیزمان محمد جواد عطاالهی عزیز
خیلی بی مقدمه
آیا فیلم ویل هانتینگ ِ نابغه( ویل هانتینگ خوب) را دیده ای؟
اگر ندیده ای حتما این فیلم را ببین
دیگر دوستانی هم که حس میکنند ذوق و استعداد شاعری دارند ،این فیلم باارزش را ببینند.
فیلم در مورد یک نابغه ی بالفطره ی ریاضیست که در یک محله ی پایین شهری خلاف خیز زندگی میکند،نظافتچی یک دانشگاه است،و عموم اوقات فراغتش به اغتشاش ،دعوا و خلاف میگذرد( اشتباه برداشت نکنی محمد جواد!! نمیخواهم بگویم تو خلافکاری 😊)
تمام کلام فیلم و پیام فیلم در مورد استعدادهای عجیب و غریبیست که هرز میروند بدلایل متعدد.
و اما ربطش به محمد جواد عطاالهی چیست؟!
محمد جواد عطاالهی یک نابغه ی بااستعداد معاصر در زمینه ی شعر است( فارغ از هر سبکی که بخواهد در پیش بگیرد)
محمد جواد عطاالهی بدلیل هوش سرشارش با هجمه ی بیرحمانه ای از داده ها مواجه است که این انبوه داده برای او حکم تیغ ِ دولبه را بازی خواهد کرد!
عموم ِ نوابغ در زمان خودشان از نعمت همنشینی با توده ی مردم محروم بوده اند و معمولا ( دور از جان شما) بعد از مرگشان کشف شده اند.چه هنرمند،چه فیلسوف،چه دانشمند که برای هر کدامشان میشود چندین مثال زد( فقط یک نمونه،نیکولا تسلای نابغه در فقر مرد با اینکه در واقع مخترع برق او بود نه ادیسون!)
منظورم از هم نشینی با مردم چیست؟
یعنی اینکه من ِ بخت برگشته بفهمم محمد جواد چه میگوید ،نه اینکه تمام سلولهای خاکستریم را بسوزانم برای دریافت شعر ،چه برسد به مشعوف شدن از شعر در لحظه ای که مشغول خواندنش هستم.
آیا باید شعر را ۳ مرتبه خواند و در مرتبه ی چهارم از آن لذت برد؟ نمیدانم،گمانم نه.
رک و بی پرده بگویم که محمد جواد عزیز شما طیف مخاطب خود را به ۱ نفر از ۱۰۰ نفر رسانده ای.
نامداران معاصر کیستند؟ آیا پیچیده و سنگین سروده اند ؟
به کجا چنین شتابان
گون از نسیم پرسید( جناب شفیعی کدکنی)

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست( جناب ابتهاج)


من اينجا بس دلم تنگ‌ست
و هر سازی که می‌بينم بدآهنگ‌ست.
بيا ره‌توشه برداريم،
قدم در راه بی‌برگشت بگذاريم،
ببينيم آسمانِ "هر کجا" آيا همين رنگ‌ست( جناب اخوان ثالث)

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است ،
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است،( جناب بهمنی)
و
و
و
....
مطمئن هستم وقتی شعری در سایت محترم ناب ارائه میکنید با استقبال بسیار خوبی مواجه میشوید ولی آیا بسنده کردن به این استقبال برای راهیابی به قلب مردم کافیست؟آیا به همین میزان بسنده میکنیم؟ آیا دوست نداریم روزی یکی از کتابهایمان را در دست یک دختر دبیرستانی یا یک بانوی خانه دار یا یک جوان دانشجو یا بر لب یک پیرمرد باصفا ببینیم؟
روی سخن با خودم هم هست.
عذرخواهی فراوان میکنم از اساتید چون در این نقد به وزن و عروض و قافیه پرداخته نشد منتها به نظرم این حرف هم ارزشش را داشت که با رنگ سبز به صفحه بنشیند
🙏🙏🙏

با سلام بر اهالی شعر ناب
و محمد جواد عزیز و دوستان منتقد

.از دیروز که مطلب جناب مهرداد عزیز را دیدم دوست داشتم چیزی بنویسم از اونجایی که مدیر ویراستاری عزیز با کامنت های بنده میانه خوشی ندارند و زود از از کادر سبز خارج می‌کنند گفتم نوشتنم بی نتیجه بماند بنده به هیچ وجه منتقد نیستم و ادعایی ندارم هر چه در این کادر قلم فرسایی مزاحمت گونه میکنم حرف دل است و تبادل نظر به هر حال امروز تصمیم گرفتم بنویسم هرچه باداباد

باید بگویم ذائقه انسان ها در هر زمینه و مبحثی متفاوت است غذا/لباس/تفریح/ورزش/ووو
و شعر که آن از بدو پیدایش با خلاقیت و نوآوری و بدعت همراه بوده در گذشتگان مدل های مختلفی از شعر در قالب های تقریبا جدید و نو خودنمایی کرده زمانی غزل و زمانی نیمایی آمد روی دستها و حتی غزل را طاقچه نشین پس گوشه و بخشی از هنر خصوصا شعر به سلیقه برمی‌گردد شاملو در جایی نوشته بود : شاعر ممکن است تعریفی از فرمول شعر در اختیار نداشته باشد اما اشعار درخشانی بنویسد منتقدان بتوانند مشخصات آن را فرموله کنند. به هر نقد چه تعریف و تعریف از شعر چیزی است در شرایط و محدوده مختلف مثل برداشت شخصی/ جغرافیای/ فرهنگی /اخلاقیات اقلیمی و روانشناسی اجتماعی هزار و موضوع دیگر... منظورم این است که نمی‌توان از حوزه هنری تعریفی زمان شمول به دست داد هر تعریفی شاید بتواند مدتی کسانی را قانع کند و معیاری موقتی به حساب بیاید اما مسلماً نمی‌تواند و نباید حکم نهایی شمرده شود)
پس با دقت و نظر و طرافت در تمامی ابعاد ادبیات و هنر متوجه می شویم که شعر فرمول نمی‌شناسد و نقد و نظر منتقد به محدوده ذهنی و سلیقه ای خودش برمی‌گردد
اما نظر من در مورد شعر با توجه به سن و سابقه محمد جواد این شعرو حتی اشعار قبلی ایشان قابل ستایش و تقدیر و تعریف است و حتی بیشتر از آن اخلاق و متانت و صبوری و نقد پذیری ایشان را باید ایستاده تشویق کرد
من خودم شخصا مخالف سخت نویسی ام و ازاینکه شعر را چند بار باید بخوانی تا محتوا منظور و مفهوم را بفهمی مخالفم
اما جدای این مباحث و مسائل، این شعر در رساندن مفهوم خیلی هم سخت گیر نبود تقریباموفق بود استعاره ها و تمثیل ها و ذهنیت و تصاویر عمیق در شعر حتی بدون ترکیبات من درآوردی بی‌معنی است بدون واژگان پرطمطراق و فرازمینی که بیست و سه نفر باید مغذشان را روی هم بگذارند تا بفهمند مثلا فلان بیت فلان سطر یعنی چی و در نهایت رفیق گرمابه اش مثل زورو با چند بطری نوشابه از آسمان فرا می رسد و شروع می‌کند به نوشتن اینکه
(این یعنی آن
آن یعنی این و شاعر منظورش در این سطر فلان است و در آن سطر بهمان است)

و اینکه محمد جواد یکی از بی حاشیه ترین دوستانی بود که در سایت دیدم فکر میکنم مثال( ویل هانتینگ) جناب عزیزیان کمی زیاده روی بود به هر حال می گویم حالا ماییم و محمد جواد نابغه و نیازمند به انگیزه و امید و روحیه و شعری که مطمئنن بعد از کلی فکر و حس و ویرایش و ویرایش حرف های زیادی برای گفتن دارد و شاید محمد جواد کلی اسرار مگویی در آن دارد البته با شناختی که از ایشان دارم و می‌دانم بیهوده نویسی در ذاتش نیست و من شک ندارم دلایلی برای قانون گریزی در قالب و تعریفاتی برای محتوای آن دارد
خیلی مممنون از مهرداد و هادی عزیز که آمدند و نوشتند و آموختیم و می‌دانند چقدر دوستشان دارم

یاحق 🌿