غزل

سلام و درودی از قلب خدمت استاد عزیزم سرکار خانم جمیله عجم عزیز خوشحالم اولین خواننده اثر زیبا و ارزشمند شما بودم
در مبحث شعر کلاسیک ونو و سپید و یا هر قالب و سبکی... همیشه عرض کردم
موفق تر آن بوده که ایستگاهی برای تفکر و اندیشه و تانی خلق کرده باشد! بشری که سراسیمه و بدون توقف به ناکجا اباد در حرکت است برای لحظانی هرچند کم به ارامش و تفکر وا دارد که در کدامین مسیر باید در حرکت باشد تا سرانجامش تباهی نباشد. و این را وظیفه هر ادیب و نویسنده و شاعر و قلمپرداز
در هر سبکی می دانم که شما با این اثر خوب کلاسیک و با زبان امروزی به خوبی انجام دادید برای شما و همه عزیزان که دغدغه انسان و انسانیت دارند و احساس مسئولیت در مقابل هم می کنند که نقاط قوت و ضعف همدیگر به شکل زیبا و زیباتر بیان کنند متشکر و دست بوسم.
این چرا؟ خلق کردن ها که یکی از مهمترین وظایف قشر نویسندگان و شاعران می باشد خود مستلزم پاسخ و راه صحیح پیدا کردن می گردد.
همیشه موفق در خوبی و احسان و افراغ اندیشه باشید

سلام و درود های بی کران مرا پذیرا باشید
بانوی ادیب سرکار خانم عجم بانوی واژه ها

با عنایت بر اجازه ی نقدی که صادر فرمودید چند خطی
مینویسم.

اول اینکه
کاملا با فرمایشات جناب ملحق راجع به شعر و اینکه شعر
باید جهتی در راستای اعتلای انسان و پردازش روح او داشته باشد کاملا موافقم
شعر زیبای شما این هدف را کاملا تامین کرده است و هشداری است تذکر گونه برای همه ی انسانها که دست یاری دهند بر هم
و در جریان رو به خدا درست گام بردارند

دوم
راجع به شعر شما باید بگویم که
همانگونه که پارچه ای را برش میزنند و لباس می‌دوزند و زینت های مختلف بر آن می نهند تا بیشتر جلوه کند و یا الماسی را پرداخت می‌کنند تا نور آن چشم ها را خیره کند
شعر هم از این قاعده مستثنی نیست.
ای کاش کمی بیشتر سمباده کاری میکردید و بیشتر پرداخت
تا نور درونی شعر زیبای شما زیر پارچه ی زمخت کلمات محو
نمیشد
شعری که خواندم فاقد آرایه های ادبی و تصویر سازی های فوق العاده بود. دیالکتیک موزونی بود البته آموزنده

هر کلامی که وزن و قافیه دارد شعر نیست و اگر وزن کلامی و قافیه درست هم داشته باشد، باعث ایجاد نظم می‌شود و درک وزن و موسیقی شعر هم استعداد ذاتی است به نظر من شاعر باید شعر خود را به ناکجاها پرواز دهد و خیال پردازی و عنصر خیال مهمترین شاخصه ی شعر است. البته در برخی از اشعار کمتر و در برخی بیشتر
با عنایت بر سابقه ی شاعریت حضرتتان عرض میکنم میشد
این کلمات زیبا و قصار را در نمایی بهتر ارائه داد

البته این سخنان چیزی از زیبایی شعر شما نمی کاهد چرا که زبان شعر را بهتر از همه خود شاعر میداند
روده درازی مرا ببخشید. لذت بخش بود در صفحه شما بودن

شاعرانگی هایتان مستدام

سید هادی محمدی

درود بر بانو عجم و عزیزانی که نقد کردند و خوانندگان عزیز!
بنده‌ هم وادار شدم تا مطالبی را عرض کنم.توصیه‌ام به عزیزانی که نقد می‌کنند، این است،که هنگام نوشتن بیاندیشند و پس از آن اقدام به نوشتن کنند. زیرا یک نقد خوب زمان بر است تا دیگران هم که می‌خوانند از قضاوتی که می‌کنند احساس رضایت کنند .
ازجمله تعاریف شعر (کلاسیک): شعر کلامی موزون و مقفی و مخیل است که احساسات را بر انگیزد.
بنابراین از همان ابتدا اگر کلامی موزون نباشد از ردّه‌ی شعر (کلاسیک)خارج میشه.گاهی می‌بینم بعضیها که خود از گفتن کلامی موزون عاجز هستند، وزن و قافیه را به سخره می‌گیرند،غافل از اینکه این دو عنصر جزٕ تفکیک ناپذیر شعر هستند.
و اما در مورد غزل اجتماعی خانم عجم عرض می‌کنم که،شعر بود، زیرا موزون بود و مقفی بود و تخیل داشت.و آرایه داشت و اندیشه‌ی والا داشت و پیغام داشت . احساس داشت.
۱_ در بیت اول دستهای عاری از عشق مخیل است زیرا فقط در عالم خیال است که دست عشق داشته باشد.
_ و نیز منجلاب گود دنیا کلام مخیل است دنیا به یک گودی بزرگ از منجلاب از دید شاعر تشبیه شده‌است.
۲_ گریز از روشنایی و به سمت سیاهی دویدن نیز کلام مخیل است.و سیاهی نماد تیره‌بختی‌است،و روشنایی نماد امید و امیدواری‌است.
_ گرفتن خورشید را از هم، تخیل دارد و آسمان هم همینطور
۳_ قلبهای سنگی، اضافه‌ی تشبیهی است.
_ویروس خودخواه، ترکیب وصفی و در کل تشخیص است.
۴_بچه‌ی مغرور(ویروس) ترکیب وصفی است و با خالقش در جدال است بنابر این تشخیص است
_شمشیر از رو بستن،کنایه از دشمنی آشکار است و گم‌کردن میزبان (مهربان) نیز تشخیص است.
۵_دست غم را بستن، کلام مخیل است. زیرا غم دست ندارد. و نگاه خدا زخمها را التیام می بخشد کلام مخیل است و خدا که چشم انسانی ندارد
۶_ جاده‌ی بی سرانجامی ، ترکیب وصفی است،تخیل دارد و در پایان، شاعر معتقد است که، فقط خداوند است که، درد های پیدا و پنهان را بهبودی می بخشد.
با احترام
مورخه ۱۴۰۰/۴/۷ علیرضا حکیم

خنده دار است که شعر را به یک لباس که شاعر نیز حتما در مقام خیاط مینشیند مقا یسه میکنند که واقعا چیزی من در آوردی و نا ثواب است خیاط انچه دیگران ساخته اند را روی هم سوار میکند در حالیکه شاعر شعرش را تماما از حالت درون وقت آن لحظه میگوید شاعر می آفریند اما خیاط میسازد . متاسفانه بعضی دوستان فکر میکنند اگر مطلبی به عنوان نقد که البته نه اینجا در کشور ما هنوز معنی خود را پیدا نکرده را ننویسند از علم شان کم میشود به همین دلیل برای خود نمایی هم که شده حتی اگر بی ربط دوست دارند در تمام شعرها حرفی بزنند بی آنکه بدانند اولا حتی بزرگترین شاعران هم گاه در اوج نبوده اند و اکثرا شاعران نامی جز چند شعر مشهور ندارند.
در منجلاب گود دنیا ....یا خورشیدها از هم گرفتیم تاریک کردیم آسمان را و وووو مگر قرار است تمام شعر ارایه ادبی داشته باشد و اینها چیست اند .مطلب تازه ای هم که آموختیم هر کلامی که وزن و قافیه دارد شعر نیست پس چیست سوای قدرت و ضعف و خیال پردازی و نوع حال شعر ...منبع این حرف کجاست هر کلامی وزن و قافیه دارد شعر نیست ..ضمنا تضاد ی که در حرف ایشان است من مفهومش را نفهمید که نوشتنالبته این حرف چیزی از زیبایی شعر شما کم نمیکند در بالا ولی کلا شعری این اثر رازی سوال میبرید ..حرف من اینست اگر مطلبی را شعر نمیدانید لزومی ندارد به عنوان شعرنقد کنیم یا اگر شعر هست و میخواهیم با زبان نقد در بهتر شدن شعر کمک کنیم رسمش اینگونه از هم گسیخته و ناقص بحث کردن جز دلسردی و سر درگمی مخاطبین تازه کار ندارد .اگر هدف نقد دارید کامل از قالب شعر و ویژگیهای آن و اینکه اینش چقدر نزدیک یا دور است به این ویژگیها با دلیل و مثال سخن برانید .نه خیاط و الماس ....الماس اول باید وجود داشته باشد بعد صیقل بخورد

با سلام

شعری که آیه های عرفان از سقف آسمانی اش می تراود از قلم زیبای بانوی عجم میخوانیم...

شعری که روزگار را به چالش می‌کشد و افول انسانیت
را به ما نشان میدهد
باید مواظب راه و چاه بود
در این ظلمات و تاریکی پنجره ای را گشود که از هر زاویه و دریچه اش جرگه های نور منعکس شود
هرچند که کابوس دشنام و پلیدی مارا فراخواند باید نغمه ی خوبی ها را نواخت ...

\\\"با دست های عاری از عشق آلوده کردیم این جهان را
در منجلاب گود دنیا کشتیم از دم روح و جان را \\\"

شروع زیبایی را رقم زدید
تقدس و پارسایی عشق در این بند نشان دادید و اگر دستی عاری از عشق باشد جهانش آلوده ست
و دنیایی که غرق منجلابی از زرق و برق های مادیات است و ابهت معنویت را در هم شکسته است
و اگر روح حریص آدمی پالوده نگردد
جان اش به فرسودگی زود رس خواهد رسید

\\\"از روشنی ها گریزان سمت سیاهی ها دویدیم
خورشید را از هم گرفتیم تاریک کردیم آسمان را\\\"

این بند شاه بیت شعر بود
با گذر شتابان زمان سیاهی ها بر ما غلبه کرد
با نور و روشنی دشمنی دیرینه پیدا کردیم و از هر راهی که مارا به سمت جاده های روشنا می برد میان بر زدیم
در بن بست تاریکی خویش پنهان گشتیم

\\\" ردی نماند از نور ایمان در قلب سنگی ما
ویروس خودخواهی گرفته مرد،زن و پیر و جوان را،

ویروس خودخواهی و تکبر بد ترین ویروسی ست که آدم میتواند به آن دچار شود آن چیزی که سرنوشت ساز است این است که حاکمیت گلبول های مدافع تن و بدن در اختیار عقل و روح ملکوتی انسان باشد
کسانی که تکبر می ورزند حقارتی را در خویش پرورش میدهند و حقارت از روح انسان تغذیه میکند

\\\"این بچه مغرور آدم با خالقش هم در جدال است
شمشیر ها را بسته از رو گم کرده است آن مهربان را\\\"

شاعر اینجا گریزی به تلمیح حضرت آدم می زند و گناهی را مرتکب شد تاریکی اورا وسوسه کرد و از بهشت گریزان شد
و همه ی ما بچه های آدمیم و خود را گم کردیم اگر روزی به دنبال خود گشتیم آن روز خدا را پیدا میکنیم

این شعر از مبدا تا مقصد روایت خطی را دنبال میکند و ساختارش انسجام یافته است و در آخر شعر خوب شعری ست که حرفی برای گفتن داشته باشد

ممنون از بانوی عجم برای خلق این شعر زیبا

سلام اولا
دست صداقت هادی محمدی رو اینجا باید بوسید
که به خوبی سره از ناسره رو تشخیص داده
و الحق چه درست گفته
هر کلامی که وزن و قافیه دارد شعر نیست

دوما
جناب حکیم موچین برداریم تو یه غزل شیش بیتی چندتا آرایه ی تکراری و ردیف کنیم که شعر نیست
چرا تکراری مثال میارم

دست عشق که از اون به عنوان خیال یاد کردید
که اصلا خیال نیست فقط آرایه تشخیص و تشبیه است

دست عشق از دامن دل دور باد!

می‌توان آیا به دل دستور داد؟

قیصر امین پور


بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق

خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن

حافظ

ترکیب ویروس خودخواهی
« ترس من از سرخک

از حصبه و سل نیست

ترس من از ویروس

در  چشم و در دل نیست

ترس من از ویروس

ویروس خودخواهی ست

(هرچند اینم به عنوان شعر قبول ندارم صرفا برای تکراری بودن ترکیب بهش اشاره کردم)

جاده ی بی سرانجامی

در جاده های بی سرانجامی
یک عمر گشتم تا که فهمیدم
تو سایه بون خستگیهامی

اسم شاعرشو نمیدونم
ولی محمد اصفهانی تو آهنگ دلواپسی ها خوندش

و همگی آرایه های دیگه که تکراریند به شدت

پند و اندرز و از این دست اشعار فقط ۴۰۰صفحه حضرت سعدی گفته
عبید زاکانی گفته
ایرج میرزا گفته

اگر اینچنین کارهایی و شعر میدونید به سواد خودتون لگد زدید

مخلص همگی💐💐💐

سلام

و

به یقین هر شعر و اصولاً هر هنری که به دست انسان آفریده می شود دارای مقصد و مقصودی است و هر چه شاعر به اصول شعر و نحوه ی سرودن چیره تر باشد میزان هماهنگی ساختار و پیام شعر نیز بالاتر می رود .
پس لزوماً دلیلی ندارد همه ی اشعار از میزان خاصی از آرایه ها یا خیال انگیزی برخوردار باشند و می توان به تناسب مقصود شعر و لحن سرایش در مواردی از این دست نیز دخل و تصرف کرد و بی تردید این تصرف حتماً ارادی و خودآگاه نیست و ممکن است بر اثر میزان استمرار و ممارست ناخودآگاه اتفاق بیفتد و در چنین اثری که پیام و القای آن بر همه چیز پیشی می گیرد مهم ترین لازمه ی توفیق شعر میزان تاثیر و تأثر آن است پس هنگامی که با چنین آثاری مواجه هستیم که می شود تسلط شاعر را از رعایت وزن و قافیه و موازنه ها تشخیص داد غیبت آرایه ها ی بیشتر از روی عمدی خود یا ناخود آگاه پیش آمده است و نیازی نیست که با زیر و رو کردن شعر و نشان دادن آرایه های بسیار آشکار و سطح چندم که به دلیل کثرت استفاده کارکرد زیبایی شناسی خود را از دست داده و جزء زبان عادی شده اند ، نه تنها دفاعی ناسزاوار از شعر نمود بلکه با بد دفاع کردن به ارزش های اثر ضربه وارد کرد و رسالت اصلی آن را که القای پیام است زیرسوال برد و فراموش کرد .
این هماهنگی بین محتوا و متن در سایر ابعاد نیز می تواند جاری باشد و زبان مستقیم شاعر و نیز روند غمگین و هشداردهنده ی شعر در راستای همان پیام به دست آمده اند و بی گمان انتخاب وزن و ردیف و قافیه نیز مستثنی از این قاعده نیست لذا چنان چه منتقدی به اندک بودن آرایه ها و شعریت اثر اشاره کند پاسخ او ردیف کردن زیبایی های نداشته نیست بلکه پاسخ قبول کردن موضوع و تاکید بر آن است و چرا که اتفاقاً چنین نقدی به درستی نشان دهنده ی تسلط شاعر به هماهنگ کردن فرم و محتوا است .
دیگر آن که علاوه بر آن چه گفته آمد مهم است که حالات روحی و روانی شاعر را در هنگام سرودن شعر در نظر گرفت که بی گمان از المان های اصلی شکل گرفتن سبک شعر هستند و معروف ترین نمونه برای تایید آن را حضرت حافظ است که گفته اند :
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد ...
که دقیقاً منطبق با نقدهای روان شناختی معاصر است پس باید در نظر داشت زمانی که شاعری در حال سرودن شعری تا این حد غمناک و پژمرده است لاجرم دارای آن انرژی مثبت و فعال نیست که به آفریدن آرایه ها از جمله انواع واج آرایی ها و جناس ها و بیشتر آرایه های لفظی برانگیخته شود پس چنین شعری می تواند بیانگر صداقت شاعر با مخاطب نیز است که حال و هوای واقعی خویش را در شعر خود جلوه گر کرده است .
و آخر این که شکی نیست که بسیاری از شاعران اقدام به ساختن شعر می نمایند و در تاکتیک و تکنیک بهترین گونه ها را ارائه می دهند ولی در این میان آن چه که بر دل می نشیند و ماندگار می شود همان است که بر شاعر وحی شده است دقیقا وحی شده است و حتی از الهام هم گذشته است پس اگر کسی تجربه ی این اتفاق را ندارد دلیلی بر آن نیست که به طور کلی آن را نفی و مردود بداند چرا که زمانه ی مطلق های متنافی خیلی وقت است که تمام شده است ...