جمعه ۳ اسفند
اشعار دفتر شعرِ غزل شاعر طارق خراسانی
|
|
|
|
باز آمـد آن بهـارانی خــزان از مـا گـرفت
رفت طارق آن شر و شــورِ غـمِ اهـلِ سـتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مستان، ز پیـرِ میکـده حـرفی شنیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اُف بر آن دستی که زنجیر آفرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کوچه کوچه ی تاریخ با تو می خوانم
که عشق...، روح خدای عظیم مَنّان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم را بُرده موجِ چشمِ ماهی...
مگیر از من نگاهش را الهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمامن حاملِ عشـق است و ایثار
که می خواهد زند این کاروان را؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پُر گُهر مَردِ ايزدِ سبحان
فاتحِ مَرزِ پُرگُهر... آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرزند ادب را برسان ناله ي خورشيد
مٓه تعزيه خوان است كه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقي ميار باده، كه اين غم مكرّٓم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق مي ورزم و سرزنده و شادم همه عمر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من دانم و آسمان و آن دلبرِ جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز عصرِ خويش چه گويم؟ بسي كه دلتنگم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما بهاران را ميانِ جهل و خون گم كرده ايم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پَرپَر شدگاني كه سرودند حقايق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را دارم اكنون جهان با من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاوان عاشــقی... چـه کسی می توان دهد
وقتی که کمترین ز خـدا، دادنِ ســـــر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقـدر خوانـم مَهَ م، تا از محاق آید برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از عشق شنیدیم:«در این خانه صدا هست»
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرِ صياد، اوه... چه حساس است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تـو فـرار می کنم ...، باز تـویی مقـابلم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيا و بوسه ام را واژگون كن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي خاك كربلا، سخن از كربلا بگو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او به یک گوشـه ی چشمی، گره را وا می کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناگهـان عشـق فــرود آمد و زیبا دَر زد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه بر دوش است عمري ملتِ احساس من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ته مانده ي نفـــرينِ مســـتي
بود آنچه جامش را نشان داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا به جسم علی، جان خویش بخشیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کـــوه را بایـد بـه دوش عشـق بُـرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را ندیده به دیده،به چشمِ جان همه دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریب خورده ی این روزگارِ نامردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حدیثِ عشق، قلم را که بَر نمی تابد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این عجب نَبــوَد، ببینی گـرگ هـا آدم شدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم خود را می نهی بر روی هم یک ثانیه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقـدر بـه پای دلِ سـنگِ تـو... نشستم
تا دختـرِ افکـارِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلِ من همسفرِ کوچِ پرستو هایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا منم زنده مرو ، مَرد به پیمان باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل الخطاب حاشیه زنجیر می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر اناالحق زدنی را نبود پاداشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرار می کنم از دستِ لااُبالی ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژگـان...، عاشـقانِ پروازند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از غـزل بارانِ چشمانِ تو خیسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هفته به هفتـه، مَـه به مَـه، روی مَهَت ندیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست هایش تـنِ تنهایی من می بوســید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا اوج احساسِ صنوبر ها...، سرودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شطِّ عشــقِ تـو پــرواز می کـند طـارق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در روز قُـدس...، هیئـتِ فـریـادِ من بیــا
|
|
|
|
|
زیب
م فریاد(محمدرضا زارع)
محمد شریف صادقی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
ابراهیم کریمی (ایبو) 
بس
رسول دبیر (نافذ) 
