لقمه ی تدبیر

  

تا بلبـلِ عاشـق...، گـذرش بَـر چمن افتاد
از چشــمِ عروسـانِ چمـن هـم زَغَن افتاد
زاغِ ســیه زشـت، کـه دیـد آن همه غوغا
در خـویش فــرو  رفتــه و فکـــرِ کفـن افتاد
استادِ ادب بود که دوش این سخنم گفت
زان گفته چه شوقی به دل وجانِ من افتاد
«آنقـدر بـه پای دلِ سنگِ تـو... نشـستم
تا دختــرِ افکـارِ تو در سـوء ظـن افتاد[1]»
تا چشـمِ نظـربازِ تو صــد مسـأله حل کرد
صـد لُقمه ی تدبیـر، زِ دست و دَهَن افتاد
تا شعـرِِ نویی خـواند، غـزالِ غـزلِ عشـق
شــــوری به دلِ مــردمِ  شــعرِ کُهن افتاد
در دفـتــــرِ آن پــرده نشـــینانِ ســیه کـار
دیـدم زِ قلـــم...، واژه ی خـود بافتَـن افتاد
در مجـلـسِِ فرخنــده مقــامـانِ گـل انـدام
طارق...، ز تو معشوق، به رفـعِ فِتَـن افتاد

[1] - بیت از جناب رضا محمد صالحی، شاعر گرانقدر معاصر