دلتنگم

ز عصرِ خويش چه گويم؟ بسي كه دلتنكم 
هنوز خسته ي نيرنگ و فتنه  و رنگم
به پاي عشق، به هر جبهه اي دويدم من 
به خصم خانگي امّا هنوز مي لنگم
ز اتحاد همين بس، به گفته ي قرآن
كه حبلِ دوست هماره گرفته در چنگم
به پير ميكده ام بٓر پيامِ اين درويش
صبا، به باده پرستي ورا هماهنگم
شرف به سيم و زر و جاه ، كي فروشم من؟
كه جاه و سيم و زرِ ظالمان بوٓد ننگم
به سبز رنگ محبت، هميشه يكرنگم 
دلا، نه بوقلمونم ، عوض شود رنگم 
هزار درد و مصيبت به  سر مرا آمد
به يُمنِ عشق ، به رُخ كس نديده آژنگم
ز چوبِ دار شنيدم عبارتي زيبا
من اين نبودم و نادان بُريد فرهنگم
به آبگينه و سنگ است، خادم و خائن 
كناره گر نروم ، مي خورد به سر، سنگم
به قولِ شاعرِ آزاده ي زمان "اميد "
«پياده نكته بگيرد ز شاهِ شترنگم»
اگر چه كارِ جهان جنگ و ظلم و خونريزي ست
خلافكارِ جهانم، كه دشمنِ جنگم!!
نواي شورِ دلم را كجا شنيد اين خلق؟
ز خاك رفت و به طارق رسيد آهنگم

پ . ن

شترنگ . شطرنج