بُرودت روزهای فیروزه ای

 مشرق از عطر ناکجا
مشرق از خوشه های طلا پر شد..
در هی هی دخترکی چوپان
-در دشتهای پیراهنت- ،
به برودت روزهای فیروزه ای اندیشیدم
کراواتت را به رباعیهای سالهای بعد گره زدم
سیگارت را روشن کردم
تا در لبهایمان خمهای شراب بشکند..
.
.
.
حالا شهرهای نیمسوخته بر حوصله ام خیمه میزند
کتابخانه ، قسامه ی جنگلی نیمه جانست
و من
پر از استدلال و عدد
فلسفه میبافم
فلسفه میبافم و صبر میکنم
تا تو بیایی..
بمانی وُ

دیگر هیچ.