قصه ی آل بلوط

سلام همیشه سعی ام بر این بوده در تحلیل یا گپ و گفت های دوستانه ی شعری آرایه یا ملزوماتی و توضیح بدم که به درد اثر بخوره
برای این شعر فهمیم هم نیاز به چند پیش درآمد داریم
نه اینکه داخل این چامه اسمی از من آمده و میخوام چیزی راجع بهش بنویسم نه اگر توجه کنید پای دو کار قبلی مانا حرفی نزدم چون از لحاظ شناخت شعریم باب میلم نبود
ولی این شعر به معنای واقعی شعر که اتفاقا از تکلف های اشعار قبلی مانا به دورِ و انگار قلم شاعر دچار دگردیسی شده

حالا بریم سراغ پیش درآمدها:

موضوع اول:

گره افکنی(یا به گفته ی خودمانی قلاب انداختن به ذهن مخاطب و همراه شعر شدن):

در ساخت نمایش و داستان، آن بخش که از آغاز عمل تا نقطه‌ی بحران، یعنی گره‌گشایی ادامه می‌یابد، گره‌افکنی گویند که چون این شعر داستان وار پیش میره و دارای شخصیتهای نمادین
چون درخت عموما نماد زندگی
مادرِ باران نماد زایش و مهربانی
تبر و دار ست
کاملا مبحث گره افکنی صدق میکنه
و اینجا با یه پرسش این عمل اتفاق میوفته
گفت:چه کسی گفت؟
و تا آخر قصه و پایان باز معرکه ی شعر مخاطب دنبال اینه چه کسی شعر و روایت میکنه.

موضوع دوم:
پیرنگ:
طرح داستان یا پیرنگ (plot) بدون شک مهم ترین عنصر یک داستان است. پیرنگ در واقع مجموعه ای از رویدادهایی است که توسط این رویدادها با شخصیت های داستان، فضاسازی و هدف داستان آشنا می شویم. در واقع پیرنگ بدنه ای است که سایر عناصر داستان بر روی آن رشد می‌کنند.

طرح داستان یا پیرنگ (plot) چگونه کار میکند

پیرنگ یک ساختار مشخص دارد و از فرمت خاصی پیروی می کند تا بتواند خوانندگان را به خود جذب کند، معرفی و رشد شخصیتها را با سرعتی ارائه می دهد که خوانندگان را به خواندن بیشتر تشویق کند و به سوالات پاسخ دهد و در خواننده حس رضایت بوجود آورد. پیرنگ باید علت و معلولی باشد، اما از همه مهمتر پیرنگ در رابطه با انتخاب است. انتخاب های یک شخصیت.

پیرنگ دارای مراحلی به شکل زیر میباشد

1.مقدمه چینی (exposition):

در این بخش شخصیت ها و فضاسازی مشخص می شود. لازم نیست که اطلاعات جهان داستان خود را در این بخش یکجا ارائه کنید، اما اینجا جاییست که به خوانندگان خود نشان می دهید نرمال و عادی برای شخصیت های داستان شما چگونه تعریف می شود. به عنوان مثال شخصیت اصلی داستان شما تازه به کشوری جدید مهاجرت کرده است و در حال نوشتن اولین کتاب خود است.

2.واقعه اوج گیرنده یا کنش صعودی:

در این مرحله کشمکش (confliction) داستان آشکار می شود و به نقطه اوج داستان می انجامد. این مرحله ای است که یک سری اتفاقات رخ می دهد. داستانی که همه چیز به خوبی پیش برود جذاب نیست و به کشمش نیاز دارد. کشمش به گونه های مختلفی می تواند ظاهر می شود. مثلا شخصیت داستانی ما که به کشوری دیگر مهاجرت کرده است ممکن است با مسائل درونی دست به گریبان باشد. ممکن است نسبت به تصمیم خود مردد باشد و یا کتابی که نوشته است را نتواند به چاپ برساند. بنابراین در این مرحله خوانندگان شما باید بدانند که شخصیت ها با چه کشمکش و ریسکی روبرو هستند.

3. نقطه اوج (climax):

تمام داستان برای رسیدن به این نقطه چیده شده است. این لحظه ای است که از بقیه اهمیت بیشتری دارد. لحظه ای که تصمیم شخصیت داستان نتیجه کشمکش را مشخص می کند. کشمکش اصلی باید در اینجا ارائه شود. اگر به خوبی انجام شود، این همان لحظه ای است که خوانندگان را به هیجان می آورد. به عنوان مثال شخصیت داستان ممکن است با یک شخص جدید آشنا شود که نقش مادرانه ای بتواند برای او ایفا کند و از شک و دودلی شخصیت داستان نسبت به مهاجرت کم کند و یا نسخه اصلاح شده کتاب خود را بتواند به چاپ برساند.

4.واقعه فرودآینده یا کنش نزولی:

وقت این است که از اوج پایین بیایید. این همان بخشی است که به بقیه مشکلات می پردازید و به سوال هایی که قبلا در داستان مطرح شده پاسخ می دهید و نقاط تاریک داستان را روشن می کنید. از همه مهمتر اینکه نتیجه انتخاب های شخصیت ها در این جا مشخص می شود. به عنوان مثال شخصیت داستان ما و دوست جدیدش به ثبات رسیده اند و منتظر چاپ بعدی کتابش است.

5. گره گشایی:

حال در این مرحله با توجه به تغییرات و تجربه های شخصیت هایتان داستان به روند عادی و نرمال خود باز می گردد. خوانندگان می توانند با شخصیت های داستان شما اندکی وقت بگذارند و از نظر احساسی به پذیرش برسند. خاتمه داستان باید با آنچنان قطعیتی همراه باشد که سزاوار کلمه پایان باشد. داستان های کوتاه حتما باید دارای این قطعیت در پایان باشند. اما کتاب ها را می توان بصورت پایان باز نیز خاتمه داد. مثلا شخصیت داستان ما از سود حاصل از فروش کتابش خانه ای را خریداری میکند و یا حتی به کشور خود بر می گردد.

حالا بر اساس این تعاریف بخشهای شعرو مشخص میکنیم

گره افکنی:گفت چه کسی گفت؟

مقدمه چینی:
ساز=دختر
پسر=پسر ناخلف که گیسوان سبز درخت را پژمرده کرده

نردبام فروتنی=فرزند دیگر
خود نردبام فروتنی داری پارادوکسِ
چون نردبام آدم و به اوج یا در لفظ به غرور میرسونه اما فروتنی خاکی بودنِ...

که لابهلای همین معرفی ها
واقعه ی کشمکشها هم صورت میگیره

نقطه ی اوج:
گریه های گلاله

کنش نزولی:
من که هزاران سال از نفهمی شاعران فیلم گرفته ام و با این مرحله به گره گشایی قصه یعنی راوی که درخت باشه میرسیم

به نام زن
درختی بودم در جنگل خدا
اما روزی تبر....

این پایان باز فوقع العاده

هم یه چرخه یا به اصطلاح سینمایی یک لوپ یا دایره به شعر تزریق میکنه هم تبر یا ساز یا دار شدن و به اختیار خود مخاطب میذاره و این به قدرت اختیار انسان اشاره داره

تبر...
میشوم
یا نمی شویم؟
مسئله اینست

و در آخر از مانای عزیز بخاطر این شعر ماورایی تشکرات ویژه دارم

حسینی بای هستم این نقد را از اتاق پژی مینویسم
باشد که رستگار شویم
اینم از لوس بازی های همیشگیم😂😂😂

سلام

و

ای کاش مانا را تحملی بیشتر بود و دوستان را تأملی ، تا به این زودی شاعر دست به توضیح نمی شد و تمام خاصیت و لذت خواندن شعر را به یک باره از خواننده نمی گرفت ، لذتی که بی شک در این شعر مانا سرریز کرده بود و پس از چند اثر قدیمی ، خواندن شعری به روز آن هم در چنین شمایلی بسیار می چسبید.
اسم شعر را که خواندم بلافاصله دو موضوع در ذهن ام شکل گرفت ؛ آل بلوط اشاره با ساکنان بلوط ستان های غرب کشور دارد یا اشاره به خود درختان آن جا .
پس عنوان شعر اگر چه من با آل خیلی موافق نیستم ، کارگشا بود و به درستب انتخاب شده بود ، به محض ورود به شعر دقیقا هر دو تفکر در کنار هم پیش می رفتند و تا انتها هم باقی ماندند .
- درختان را استعاری فرض کنیم و به جای آن ها مادر . پسر ، دختر و ... قرار دهیم
- درختان را در معنای اصلی فرض کنیم و بر اساس آن با تشخیص و جاندارانگاری به پیش برویم .

قدرت قلم شاعر به حدی ست که می تواند هر دو برداشت را در کنار هم بپروراند البته اگر شاعر در بیرون از فضای شعر درست مانند خود شعر باهوش تر و صبورتر عمل می کرد و در این میان وارد کردن برخورد های انسانی در شعر در داخل پرانتز به ذهن مخاطب در رسیدن به جنبه ی انسانی شعر کمک می کند و صورت ظاهری شعر و واژه ترکیب هایی همچون تبر ، گیس سبز و نردبام و مادرش - باران - و پستان خاک نیز کمک به تقویت دیدگاه دوم می نمایند .
اما بند ی که حتی با تلاش مانا در بیان این که خود می داند شعار داده است ، هنوز هم شعاری ست ، در بین این شعر غریب می نماید اگر چه از انار تا ارکیده درست در منوال شعر و مسیر طبیعی کلام به پیش می رود و دارای شعریت است ولی در جای بدی قرار گرفته است و در نگاه کلی به شعر نبودن آن شعارها نه تنها اصلا صدمه ای به شعر نمی زند بلکه به سود شعر نیز هست چرا که روش داخل پرانتز هم وقتی چند بار تکرار می شود برای مخاطب تازگی و هیجان اش را از دست می دهد .
اما باز هم پایانی تاثیر گذار داریم درست مانند شروع ، که این امر در تخصص مانا ست ، دقیقا کاری که او در تمام شعرهای اش عالی انجام می دهد و داده است .
فیلم به عنوان خاطره ی جمعی مردمان دو قرن اخیر که به اندازه ی هزاران سال خاطره ساخته است و ماندگار شده است کنایه ای تلخ دارد به تکرارهای بی عبرت و به همین دلیل از پژمان می خواهد که کات بدهد که قطع کند این روال را که این نافهمیدن از تجربه های دیگران و نادیده گرفتن شان را از روی غرور در هم شکند و تجربه ای جدید را آغاز و به خاطره ای خوش تر تبدیل کند تجربه ای خوش در فهمیدن و شاعرانگی ، نه در روال طبیعی تاریخ و تسلسل رویش ها و بریدن ها که همواره ادامه خواهد داشت ولی مهم شروع شاعر است به نام شعر ، به نام خدا ، به نام تبر و ... و به نام زن ...

به نام حق
سلام به دوستان و شاعران
و مهرداد مانا ارجمند، وقت بخير

براي اينكه بهتر به گفته هايم بپردازم لاجرم نكاتي را در باب ادبيات اغنايي مختصر عرض ميكنم
كه سبك نوشتن مانا ريشه در آن دارد:
شعر غنايي شعري ست كه بیان‌گر عواطف و احساسات (شخصی)شاعر باشد
واغلب هم روايتي است، همانطور كه از اسمش پيداست با لفاظي و اطناب
مخاطب جدا از مفهوم و معنا از واژه هاي شاعرانه اغنا ميشود، (كه به نظرم اغلب رويكردي
كنش مند و روبه جلو كه ماندگار بماند نيست)
شعر غنایی ایران بیش از پیش در قالب غزل چهره می‌نمود و مرکزیت قالب غزل در شعر غنایی فارسی تا پیش از گسترش (شعر نو) نیز ادامه داشت،شعرهای غنایی قرن نهم نیز ادامه همان شعرهای دو قرن پیش‌تر بود اما با ظهور صفویان و هجرت بسیاری از شاعران به هند، باریک‌بینی و نازک‌اندیشی و گاه استفاده افراطی از (نماد)در سبک هندی، شعر غنایی فارسی، اندیشه‌های حکمی و عرفانی بیشتری یافت،
منشا اشعار عاشقانه اغنايي به روابط مرد و زن در دوران مادر سالاری که جامعه به نوعي تحت حکومت زن بوده است، می‌رسد. اشعار عاشقانه همان ستایش‌ها و اوراد و اذکاری هستند که مردان برای زنِ حاکم می‌سروده‌اند. در بسیاری مناجات‌ها اگر به جای خدا، معشوق را تصور کنیم، در معنا خللی حاصل نمی‌شود. (اين تفاسير بطور كامل و جامع در اسرار التوحيد آورده شده است)
از معروفترين ادبيات غنايي ميشود به منظومه ويس و رامين و ليلي و مجنون اشاره كرد.
و در ادبيات عرب كه ميگويند، منشا اصلي شعر غنايي است، (غزل غزلهاي سليمان)معروفترين آن هاست. (البته اين نوع از پرداختن در شعر نو و سپيد هم كم و بيش گنجانده شد)
زبان و سبك اين قلم همين است موضوع عاشقانه اي محوريت دارد و از دل اين پراكندگيها و اين شاخه به آن شاخه پريدن، به هدف خود كه ميتواند اجتماعي،سياسي،و اغلب (شخصي)و.... باشد ميرسد، ( كه به نظرم پوشانندگي معنا در اشعار مانا بيش از حد است)
حال نكته اينجاست: آيا مانا به تكرار مكررات دچار شده است، (كه بنظرم شده)
تا چه اندازه به مخاطب باهوش و مدرن امروزي خوراكِ ادبي ميدهد؟!!!.
چرا اكثر كارهاي مانا شبيه به هم است يا نكته اي مهمتر، مانا براي چه كساني يا براي كجا شعر ميگويد؟ افق ديد شاعر تا كجاست؟!....سايت شعر ناب يا عده اي خاص!؟!
تكليف مخاطب (عام) و حتي خاص كه خواهرم گلاله ناصري را نميشناسد، سروده هاي برادران سلمان مولايي و مجيد قليچ خواني را نخوانده و يا با سبك پژمان جان بدري آشنا نيست،و هيچكدام اين عزيزان را نميشناسد چيست؟ اصلا منطق اين سبك و اين همه تضمين و پرانتزهاي باز و بسته چيست! ( اين ها سوال از شاعر نيست، به زبان آوردن فكر هاي بلند بلنديست كه مخاطب با خودش ميكند)
بحثي در شعر روز است(بخصوص با گسترش فضاي مجازي) كه تاكييد بر لزوم ترجمه پذيري دارد، وقتي مخاطبان داخلي نفهمند
(كه بعضي از دوستان به آن اشاره كردند)تكليف مخاطب خارجي كه با ادبيات پارس بيگانه است چيست!؟فرض كنيم شعر ترجمه شود، چه خروجي اي دارد؟!!!.
نكته ديگر به طور كلي اين است كه: در همه يا نود درصد اشعار مانا تلميح پادشاه آرايه هاست، تلميح آرايه اي معنوي كه داراي دو ساختار تشبيه و تناسب است، در اصطلاح تصریحی یا تلویحی کوتاه به شخص، مکان یا رویداد یا یک اثر ادبی دیگر است.
تلمیح در شعر قدیم بیشتر در حوزه تلمیحات مذهبی (تلمیح به آیات قرآن و احادیث) و تلمیحات داستانی تاريخي (اساطیری، عاشقانه) بوده است. اما تلمیح در شعر نو داستان نويي دارد، زمینه تلمیحات سنتی بسیار محدود می‌شود، مخصوصاً‌ تلمیحات اسلامی، و از تلمیحات ایرانی جز به اسامی معروف اساطيري كه همه نامشان را ميدانيم (سياوش،آرش و...)اشاره نمی‌شود،
تلمیحات شعر نو دارای خصوصیات و ویژگی‌هایی است که آن را از تلمیحات شعر سنتی متمایز می‌سازد از جمله:
دیداری بودن تلمیحات
برجسته‌سازی تلمیحات
اندک بودن تلمیحات به آيات و احاديث
نبود تلمیحات عاشقانه
آيا در اشعار مانا كه شاعري سپيد سرا است،اينچنين تلميحات نو است!؟! ( تا حدودي خير)
به نظرم در قالب سپيد تا اين حد اصلا نياز نيست.
يعني در اين عصرتاكجا قرارست همين سبك نوشتن و پرداختن را انتخاب كند!!! در آينده مشخص ميشود، هيچكس جز خود شاعر نميداند.
هرچند خودش در كامنت توضيحاتي درباره شعرش داده اما براي من و منِ نوعي ميتواند قابل قبول نباشد،
و نكته پاياني اينكه اگر از آرايه ها و تكنيك مانا كه بگذريم به جز اندك تصوير شاعرانه به شخصه اين شعر را فاقد محتواي خيلي برجسته و بديع، و فاصله دار با شعر امروز ميدانم، اين سوژه ميتوانست با تصاويري به روزتر، تازه و متنوع،كوتاه تر و مفيدتر باشد، توقع از مانا با اين سطح آگاهي بيشتر است. البته اين فقط زاويه ديدِ من و برداشتي كلي،كه به سليقه مخاطب هم بستگي دارد،است.
پس درباره ي جنبه هاي ديگر و زواياي پيدا و پنهان و به طور كلي نقد كامل اين شعر بهتر است دوستان و بزرگان نظر بدهند.( اين نقد به آن معنا نيست كه اين شعرِ خوبي نيست يا شاعر عزيزش سپيدسرايي زبردست و استاد نيست،بلكه چون شاعر مخاطب را با اشعار خوب، بد عادت كرده و سطح توقعات را بالا برده است حالا اگر اثرش شبيه كارهاي قبلي باشد، برجسته ميشود)
يا حق

اول اردیبهشت ۱۳۷۸ یعنی ۲۲ سال پیش
بدنبال برخی پریشانیهای عاطفی و معماهای زندگی ام که بخشی از آن به خوابهایم مربوط میشد ، یک روز به سراب نیلوفر کرمانشاه رفتم کمی استراحت کنم اما در آنجا ناگهان حس کردم کلماتی در ذهنم شکل گرفته اند که نه شبیه شعر هستند و نه مانند متن ... آنها را هول هولکی روی سی چهل ورق کارتن نوشتم که شد اولین و بزرگترین دلنوشته ی مانا . بخشی از آنرا اینجا میاورم :

من انسانم
پدرم ، پادشاه آسمان بود
مادرم ،ملکه ی جویبارها....
والدینم در مکاره بازار نفس خویش
سیبهای باغ بی دردی را
با گندم گران آگاهی عوض کردند
تا دوبیتی میلاد من ، مرگ قصیده ی جاودانگی باشد !!
میگویند پیش از میلاد من
ستارگان همه سیاهی شب را رقصیده بودند .
دریغا چون من آمدم،
بر سفره ی هستی نان گندم نایاب شد!!!
تا پدرم
از کاسه ی حسرت خویش
دست نابالغ نخستین گناهش را وضویی سازد؛
و برای آن بهار نارس صد زمستان بی تبسم را بگرید ..
..
من انسانم :
چنان بار سفر بستم از عدم که قرنهاست
در شاهراه شدن نام مرا پریان الست
به ترانه میخوانند .
سر کشیده ام هر زمان شربت تمام اساطیر را در کاسه ی نقالان :
حدیث هراس سیاوش را از سودای سودابه
ترانه ی ترس ابراهیم را از آزمون آذر
شبنم شرمی بر شقیقه ی سقراط در شام شوکران و
سرود واپسین وسوسه ی مسیح را بر صلیب آرزو ....
...
من انسانم
اما خواب خفتگان کهف را توجیه علمی کرده ام .
و در ژنتیک پیامبران پی آن هورمون شگرف بوده ام؛
که آدم را از آتش ایمن کند !!
و بر سجاده ی معنا وضو از خون خلایق
نماز ماده را ادا کرده ام..
و بر درگاه آب و آتش
دشنه بر گلوی کودکان آسمان نهاده ام.
...


اول اردیبهشت ۱۳۷۸
دفتر اول

دست بر دلم نگذار
شاید خباثت آن خاج فراموشم شد
که هنوز حواریون گرسنه 
نان فطیر در خون ارغوان میزنند .




سلام و عرض احترام خدمت همه ی عزیزان سایت ناب بخصوص خوانندگان و طرفداران قلم مانا
و با آرزوی قبولی نیایشهای پاک و برآورده شدن آرزوهایتان در این ماه عزیز .‌
دو سه شب پیش به گمانم اولین نفری بودم که این خطوط شهرآشوب را از مانا دریافت کردم و حسی عجیب و غریب به آن داشتم . هرچند که امسال کلا قلم ایشان دیگر گونه بود و با آنچه از او میشناختیم بخصوص در دفتر جدیدش تفاوت داشت . برادرم امیرحسین نگاهش به شعرهای سایت ناب است در حالیکه از شعرهای جدیدِ مانا فقط دو شعر اینجاست و همه مربوط به سنوات گذشته اند . ( یکیش همین شعر و دومی شعر زندگی ، که هردو هم با دیگر سروده هایش کاملا متفاوت هستند. ) و در مورد آرایه ی تلمیح و کلا هر آرایه ی دیگر ، چنانکه تصنعی به نظر نرسد چه اشکال دارد که هر قلم امضای خود و ساز تخصصی خود را داشته باشد و البته در این شعر جز همین داستان عید پاک مسیحیان یعنی خوردن نان و شراب به یاد مصلوب شدن حضرت عیسی ( ع ) و اشاره ای کوتاه به تیر گز که رستم به چشم اسفندیار زد و جهانش را تاریک ساخت ، چه تلمیحی به کار رفته است ؟

کامنت چند نفر از عزیزان را دیدم که به سخت هضم بودن شعر اشاره کردند . اما به قول جناب مولایی کاش کمی تامل بیشتری میکردیم و شعری که بلافاصله معنی و مفهوم آن مشخص شود ، و ذهن را به کمی فکر وادار نکند چه فرقی با متن خواهد داشت؟


در این شعر همانطور که مانا خود اشاره ای کوتاه داشتند . از زبان درخت صحبت شده و دیالوگها در یک نمایشنامه است . درخت از شاخه هایش میگوید که یکی ساز شده و موجب سربلندی اوست:

تاج سر همه ی نُت هاست 
و در سینه اش راز همایون و حدیث ابوعطا !!


خب خنیاگر کارش با ساز است و ابوعطا و همایون هم نام دو گوشه یا دستگاه در موسیقی سنتی ایرانی اند ( زیاد موسیقی نمیدانم فقط در حد آشنایی مختصر با اصطلاحات )

اما درخت شاخه ی دیگری هم داشته که با فولاد جفت شده و تبدیل به تبر گشته و گیس سبز درخت از اندوه این اتفاق پژمرده شده و شاعر او را پرورده ی شیری حرام میداند و اتفاقا این لحن خاص مردمان عادی کوچه و بازار است که با شیر ناپاک و تخم نا بسم الله و چشم بد و ... معتقدند . زبان این بند بیش از اندازه صمیمی و عام پسند است :

اما آن پسرم ..
همان که با فولاد فاحشه همبستر 
نمیدانم شیر ناپاک
از پستان کدام خاک به خوردش دادند
که قاتل عشیره ی سپیدار شد ؟
به خدا از اندوه تبر شدنش 
تار سبزی به گیسم نمانده 

ولی درخت مستاصل است و میداند کاری از او ساخته نیست چرا که نمیتواند پرواز کند و پادرجاست . پرواز خیال خامی ست مثل دانه پنبه در خواب شتر ( شتر در خواب بیند پنبه دانه ) :

چه کنم درین پادرجایی ناگزیر 
که خیال پرواز ،
دانه ی درشت پنبه ای ست 
در خواب شتران آبستن !!




بعد از ساز و تبر ، نوبت معرفی سومین فرزند درخت است که نردبام شده و چنان فروتن است که ملت پا بر گرده اش میگذارند و بالا میروند . مانا در این بند با آوردن نام سروده های سلمان ( استاد سلمان مولایی عزیز ) و تشبیه غیر مستقیم آنها به معراج و اوج در واقع مصادره به مطلوب نموده است به روش خاص خودش . شاعران از این قبیل کارها کرده اند و گاه نام همدیگر را آورده اند ( مثل شهریار و هوشنگ ابتهاج ) مانا در این شعر نام سه نفر از دوستانش را میاورد و هرکدام را به تناسب قلمشان خطاب قرار میدهد :

۱- سروده های استاد سلمان مولایی را در اوج میبیند که باید با نردبام به آنها سر زد

۲- شعر برادر عزیزم مجید قلیچ خانی را مسکن و آرامبخش معرفی نموده که وقتی در اتاق فرمان یکنفر شاید از رشک یا یادآوری نام گلاله سرش را به دیوار کوبید به او قصیده ی قلیچ میدهند

۳- و استاد پژمان بدری را که در سرودن فیلمشعر به تخصصی بی بدیل رسیده اند، به عنوان کارگردان این نمایشنامه میداند و از او میخواهد که فرصتی دوباره بدهد تا از اول به ایفای نقشش بپردازد .


و این یکی فرزندم 
نردبام فروتنی ست
که پا بر گرده اش میگذاری و
تاااااااا سروده های سلمان بالا میروی




آه 
دار اعدام از ترکه ی من بود و
تیر تاریک از تبار گز 


خوب اینجا هم کاملا بیان مشخص است ، دار اعدام از ترکه ی من بود ( ترکه در اینجا دو معنی دارد ، هم به شاخه نورس میگویند و هم به تبار )

و تیر تاریک هم منظور تیری که رستم از شاخه ی گز درست کرد و جهان را پیش اسفندیار تیره و تاریک ساخت


دست بر دلم نگذار
شاید خباثت آن خاج فراموشم شد 

خاج به صلیب گفته میشود و چون آنهم جنسش از چوب بود ، این درخت از واقعه ی تصلیب خجالت میکشد و میگوید دست روی دلم نگذار شاید بدجنسی صلیب را فراموش کنم چون هنوز به یاد تصلیب عیسی مسیح (ع) ، حواریون مراسم عید پاک ( خوردن نان فطیر و شراب ) دارند :

که هنوز حواریون گرسنه 
نان فطیر در خون ارغوان میزنند 


شما را به اره و الوار
شاخه های ناخلف این شعر را هرس کنید :

میگوید شما را به اره و الوار قسم میدم این شعر را ویرایش کنید ، چون هیچکدام از واژه هایش جوابگوی گریه ی گلاله نیست . و چقدر گلاله خوشبخت است که نامش در شعر ماناست همچنانکه آیدا در شعر شاملو و ری را در شعر صالحی و ارغوان در شعر سایه و آن کچیک در شعر شیرکو . برادرم امیرحسین فرموده شاید کسی گلاله را نشناسد . حتی اگر نشناسد هم مگر مهم است ؟ نامی زنانه است و مشخص است شاعر به آن احساسی دارد . و مگر کسی ری را و آیدا را میشناخت اما این نامها الان بخشی از هویت شعر معاصر ما هستند . ( و راستی سلام میکنم به خواهرم محبوب عزیز که ایشان هم در شعر استاد سلمان مولایی خوش نشسته اند و صد البته که برازنده ی ایشان است چنین رفعتی و چنان خلعتی )


در آستین هیچ واژه ای
جوابی برای گریه ی گلاله نیست 


اما همچنان بوی دانستن میاید 
ما مچاله شدگان تقدیر 
شکست خورده ی هفتاد جنبش نافرجامیم
و ناممان در سیاهه ی توفان ست هنوز 
از آستین انار اگر تبری بیرون خزید 
به حرمت نی لبک ها ببخشیدش
مگر هیچ‌ یک از شما
به لانه ی پرنده یا به ارکیده ی لبهای زنی
ناخنک نزده است ؟؟ 


در اینجا از زبان درخت دیالوگ ادامه پیدا میکند و میگوید ما مثل کاغذ مچاله شدیم و هرچه انقلاب کردیم شکست خوردیم . اما همیشه بوی آگاهی و دانستن میدهیم . حالا اگر وقتی از چوب ما دار اعدامی درست شد ، بخاطر نی لبک که آنهم از چوب است ، ببخشیدش مگر خودتان تا حال شیطنت نکرده اید ( دزدی از لانه ی پرنده و بوسیدن ممنوع لب یک زن را مثال آورده )

و بعد گفته اصلا شادی زندگی زودگذر است:
شادی این شط از دره ی فنا میگذرد

( از اتاق فرمان یکی شاهرگش را قطع نخاع کرد : قرارمان شعر بود نه شعار !!!! )

و باز دیالوگ قطع میشود ویکنفر به شاعر میگوید شعر بگو لطفا شعار نده

من فکر میکنم این ترفندی آگاهانه بوده که مانا کما فی السابق شعر را از حدود شعار نجات دهد یا شعارهای این بند را لعابی شاعرانه بزند . هرچند من بشخصه این بند را دوست داشتم . اما خود مانا در شعرش معترف است که به شعار گویی افتاده است

و سرانجام پرده آخر که مشخص میشود کارگردان این نمایشنامه کسی نیست جز استاد بدری عزیز که تصاویر تازه شعرهایش و تخصص و سواد و شخصیتشان بر کسی پوشیده نیست . و حضورشان در هر صفحه دلیل مباهات است .

پژمان نازنین 
هزاران سال است 
از نفهمی ناشاعران فیلم گرفته ای
اگر میشود همین یکبار کات !!
از اول شروع میکنم : 

به نام زن
درختی بودم در جنگل خدا
اما روزی تبر .....



فکر کنم صحبتم طولانی شد . در فراغت های اندکی که در موازات کارهایم داشتم؛ این متن را نوشتم و امیدوارم اولا درست اشاره کرده باشم و دوما از حوصله ی عزیزان بیرون نزند و سوما جسارتم را ببخشند
قطعا این فقط یک برداشت از شعر زیبای ماناست و برداشت بانو تارا؛ خواهر دوست داشتنی ام و همینطور برداشتهای دیگر دوستان نشان از قوت این قلم برای جور کردن جنسهای مختلف و متفاوت است برای هر نوع ذائقه ای.
برقرار باشید و سلامت
در پناه حق.