خیمه عشق

آن روز که مهر ماه تو به دریای چشمانم افتاد 
که یاغوت لبلعلت تنور داغم افتاد
چو ماهی. به در یای وجود ت قوتور بودم
که خیمه زد به دل عشقت که این بیمارم افتاد
شکستن حرمت عشقم جوانی رفت ار یادم
به پیری گرد محفل را گرفتم. که این تدبیر افتاد
حدیث عشق تو با من گفتنی  نیست
که حسرت برده ام دل که این آیینم افتاد 
گرفتم دفتر خاجه به فال عشق را 
بگفتم دلی شیدا داری. که اینم تقدیر افتاد
دل گفت  اگر عدل تو این باشد  هنر عیب
بس همین که ز تو اشک در جامم افتاد
دلم خوش بود که دارم جمال ماه مهوش
به دو حلقه ی گیسو که بر سینم افتاد