شب بوی

من زنده ی مردن شدم از بوی شب بویم بگوی
هر چه می خواهی بگوی  زیرا پریشام مگوی
عشق تو زنجیرم  نمود با غل خود  پیرم نمود
از عشق از باده بگوی بی جمع مستانم مگوی
در لا به لای احظه ای در باطن خیالی
از باطن  خبال بگوی بی میل چشمانم. مگوی
گفتم که نامم. هر گز  بر سنگ نمی باید نوشت
از زات او من زندهام  از مرگ مردانم مگوی
از غم نمی خواهم سخن از آن مگوی
از حبیبم گوی سخن وز حجرانم مگوی
سینه پر تاب بگو از وصل حجرانش مگوی
از درد بیمارم مگوی  از طبیبم چاره گی واز شکایت کم بگوی وز غصه زین دلم مگوی
وز مجلس مستان بگوی. اسرار رندانم بگوی