تار شب

دل به تمنای وصال به تما شا گر مهتاب برفت
ازندای مرغ  شب به هوا داری  گیسوی پر تاب برفت
حس آواره ی او دو خم ابرو بدید  جام تمنا نمود 
از صدای پر گیسوی سحر  چشم روز در شب بی تاب برفت 
حس تنهایی دل به دنبال نفس تاز ه ی شب 
به خیل نفسی. به دعا سر تسلیم لب مهراب برفت
به سر دریای نور لمس. تازه نمود خظ ابروی دل
می شنید زم زمه ای در دل شب شانه بر زلف به زانوی ادب رفت
می شنید قصه مجنون دگر از لب دل. خال نگار
تار بافنده ی شب مشکینه جبه ای. بر تن لیلی خراب رفت
آرام نبود ماه بلند قمرش بر سر پیمانه بماند
دید از خاک جهان بر سر دار شاه شباب رفت
چشم بست ز هرچه گنج نما بود آن پرواز بلند روح
مامله ای به دنیای قشنگ برجنت ماوابه ادب رفت
دیدم آن روح بلنداز خاک جدا گشت به ایوان طلا رفت
هر چه تعلق نپزیرفتب  به در خاکبه خرابات ختاب رفتت