مُردن بِه

آه ازین بندگی که مُردن به         
مردن از جابرانه خوردن به
ننگِ حُرمَت فروختن تا کی         
جانِ خود مُحتشم شمردن به
خار، با آب کی شود خوشبو         
تشنه، لیکن چو گل فِسردن به
رُشدِ آدم که در دنائت نیست         
خاکِ آن را ز جان ستردن به
مُفتخواری مَرامِ انگل هاست         
بهره از رنجِ خویش بردن به
چون سخن بی پناه و ابتر شد       
بغضِ خود در گلو فشردن به
هر کجا دزدِ جان فراوان شد        
جان به جان آفرین سپردن به