ایستگاه متروک

شاید حواست نیست اینجایی که هستم
تنها تر از یک برگ سبزم توی پاییز
شاید کمی هم اون طرف تر تو خیابون
یک ایستگاهم خالی و متروک و ناچیز
من باد رو بوسیدم اون وقتی که رد شد
از لابه لای شعرهای دفتر من
تا زیر پاهات آسمون رو کم نیارم
تا کم نشی از واژه های باور من
شاید ندونستی که بی تو خاطراتم
تو کوچه های بی کسی بن بست میشه
انگار که حتی خدا اینجور وقتا
با تو علیه من داره همدست میشه
تنها تر از اونم که حتی واسه اشکام
حتی برای چند لحظه شونه باشی
میدونم اینو دیگه اون روزا محاله
با من بیای با من بخوای دیوونه باشی