اکسید

در کوچه های خیال تو پرسه میزنم
شاید
 که پنجره ای ز تو در سردیِ شبم
با این قطار خاطره باران سفر کند
از لا به لای پرده ی کاهویی اتاق 
ای کاش
 در تو کمی "من" گذر کند
من با بُراده های نگاه تو زنده ام
با خاطرات نیمه تمامی که در هوا
اکسید میشوند و به زنگار میرسند
شاید که حکم تیر داده ای و به پایان رسیده ام
در تکه های کاغذیِ قایقی که باد 
تا هر کجا که دلش خواست میبَرد
 شاید
 که برزخم این تکه پاره هاست
اما 
تو از کجا به کجا 
میرسانی ام
بوی تورا به کدام فرودین سپرده اند
که لای خش خش برگهای زرد هم 
آغشته ام به شمیمِ عصاره ات
ای فارغ از استکان نیمه خالی ام
تا انتهای خلوت شب
میشرابمت