پنجمین فصل

کوچ... یک واژه ی آشنایِ غریب
کوچ است هزار خیال،خیالِ تو،خیالِ من.خیالِ همه یِ رمه هایِ ایل و کوچِشِ رهگذران

این واژه از دیرباز در بین شعرا برای خودش برو بیایی داشته است.
گاهی زندگی روراست نیست.یار میرود،انزوا که بر همزادمان سیطره پیدا کرد آنوقت به کوچ پناه میبریم.برای ملل من یا تو نیست،زیر همین آسمان صاف خدا رنج و خنده اش را به دهان همه یِ مخلوقاتِ شناسانیده و وامدار کرده است.
کوچیدن و کوچید و کوچانیدن و حتی کوچه... جایی که از آن میگذری و کوچ مینمایی.

مولوی میگوید:



ای عاشقان ای عاشقان
هنگام کوچ است از جهان



فاضل نظری یا فروغ دارند که ( دقیق نمیدانم اثر کدام بزرگوار است ولی میگویند):


کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت

«بال» تنها غم غربت به پرستوها داد



و چنین و چند سروده از این دست که کوچ و کوچه را فریاد زده اند...


استاد مشیری:

بی تو اما به چه حالی
من از آن کوچه گذشتم ....



این سرنوشت محتوم را بایست در لابه لایِ درونیات و ظواهرِ به اکره و خودخواسته جویید.


و اما من با این چشمِ لاکردار هنوز کار دارم

برای  پنجمین فصل  چشمانت

بهار،تابستان،پاییز،زمستان اینها خودی اند / لاجرم بایست به دنبالِ یک پنجمین پشته یِ احوالاتِ غریبانگی نیز گشت.
آنرا در چشمانِ تو استوار یافتم

غصه که بیاید... ابرِ دلتنگی و غرور دست به دست هم میدهند و بارشی گسترده بر پهناپهنِ وجودِ اثیری ات ریشه میدوانند و ریسه میزنند.
اما این برای خودش شرطی گذاشته است... ابر و باد و موسم و برف و تیرگی و مِه و گرمایِ فروزنده یِ تمام اقلیم های جهان بی هیچ ادا و منتی بر رهگذرِ تن رنجورِ عاشق،میزایند و می آسایند.لیکِن قصه یِ ما فرق دارد.
به شرطی چَشمانِ سیاهم هر روز به بارش در خواهند آمد که پشتبندش عطرِ مویِ پریشیده ام را هر باری بی هر بهانه ای به خاطر بیاوری.
شعری یکدست و بی آلایش بود که همین اطراف.همین جا.خوب نگاه کنید ( در دستِ پیرمردِ گاریچی) چمباته زده است.



سروده تان را تنومند دیدم بانو... دستتان خوش... سه رِت به رز اُ زوور سه پاس.


با شعری از عیسا نگره را به پایان میبرم:



پناه برده بودم
با هر احساسِ خیس و تازه ای
به آوانگاهِ زمستانیِ روزهایِ اهواز
شیهه یِ اسبانِ وحشی
و
کوچِ غازهایِ امتداد
بر
پهناپهنِ حقیقتهایِ تکراری
رویِ نیمکتهایِ یاد
نوایِ نخلهایِ ناز
تو بودی
خیالِ مجللِ شبهایِ ساحل
و
عاری از احساس ...
یادت هست؟
روسریِ سپیدت را
بادهایِ سوزانِ روزهایِ تفتیده یِ اهواز
( سه تاری بر دوش
و
تارِ مویی،پیچان
در
ایستگاهِ سرد و سرآسیمه یِ شهریوری ات 
به من بگو، در شبِ ستارگانِ خویش
نامِ کدامین قرار را جُسته ای؟
به
من
بگو /


_____________________