خال هندو

سلام بر بیدل ترین دلدار

از اونجایی که بارها گفتم علاقه ای به عروض ندارم و تموم اطلاعاتم در این باب به سالهای اولیه شعر نوشتنم برمیگرده
به این بیت مولانا اکتفا میکنم

رستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازل

مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا

اما همانطور که شعر سپید هم میتونه قافیه داشته باشه
ابتدا نگاهی به قوافی این شعر میندازیم(البته این شعر غزل است)
قافیه های این شعر به دو دسته تقسیم می شوند
نگاه،سپاه،گناه
که هر سه با صامت مصوت آه و دارای دو واج بودن باهم هم قافیه شده اند

فقاهت،وجاهت،کراهت،شباهت،بلاهت
این پنج کلمه با صامت مصوت آهت و دارای سه واج باهم هم قافیه شده اند

در اشعار کلاسیک این چنین قوافی ایراد محسوب میشه
چون شاعر
سه قافیه ی بالا را با پسوند َ ات برای دیگر کلمات هم قافیه دانسته
اما از معدود اشعاری بود که با این چنین مشکلی به شدت قوافی خوب و خوش آهنگ نشسته بود

از این مرحله که بگذریم
شعر از لحاظ معنایی سعی برآن داشته تلفیقی از غزل امروزی و کلاسیک را نشان بدهد(که محوریت کلاسیک اش بیشتر است)

به ظن من در مصرع اول بیت نخست شاعر به دلیل رعایت وزن حروفهایی را حذف کرده که باعث ابتر شدن معنا شده
پا به پا می آیم اما در نگاهت بیشتر
اما ارتباط درستی بین رکن اول و دوم ایجاد نکرده
بیت دوم بی نقص و مصورترین بیت شعر یا به اصطلاح بیت الغزل می باشد...

وارسی دیگر ابیات و میسپارم به دوستان دگر...

ولی این شعر از پس وظیفه ی غزل گوی اش برآمده و از زبان زدگی هم دور بوده
فقط چاشنی تخیلش کم بود که اگر بیت دوم را از این شعر فاکتور بگیرم یکی از مهمترین واجب الوجودهای شعری به قتل میرسد...
شاید خیلی از دوستان بپرسند پس غزلیات قدیم که صور خیال نداشتن چطور طرفدار دارند و بعداز هزاران سال هنوز خیلی ها مشتاق خواندنشان هستن؟
فقط به فن بیان و اقتضای زمانه برمیگردد
که بحثی دیگرو مجال دیگری میطلبد


مخلصات رفیق...