همصدا

همصدای من کجا رفته؟ 
آشنای من چرا رفته؟
حالا اشکم سرازیره
دلم از غصه میمیره
 طلوع من چه غمگینه
سکوت شب چه سنگینه
 بازم این دشت خوابیده
بازم گل ها پلاسیده
 دل دریا کفالوده
غرور من که نابوده
 دل هر آشنا مرده
دیگه هرکس در آزرده
پرپروانه ها سوخته
خروش یکصدا خفته
ولی امید من مونده
دل غم ها رو سوزونده
که این شب هم فنا میشه
دوباره غنچه وا میشه
دوباره باغچه گل میده
دوباره سایه جون میده
بازم سازم صدا میده
دوباره همصدا میگه
که باز نوره که پیروزه
که هیچ عشقی نمیسوزه