راهِ کژ

دو نکته:
این شعرتان ناخودآگاه یک حقوقدان را به ماده یِ ۱۵۶ قانون مجازات اسلامی میبرد:

بحثِ دفاعِ مشروع و جان و تن و مال و عرض و آزادی
ناخوداگاه به آن وادی کشانده شدم

دوم:

میتوانستید در شعرتان:

عِرض را آبرو بیاورید... اما نیاورده اید
این یک چیره دستی میخواهد
میدانید چرا؟ چون اگر عِرض را با آبرو می آورد ،آنوقت حشو نمایان میشد و آن هم حشوی قبیح.

اما شاعر برای دوری جستن از این مکررات و کلیشه ها و زشتی ها:

عِرض و آرزو می بارانَد
تا هم از حشوی ناخواسته بگریزد و از سویی:
نغمه یِ واژگان ( واج آرایی و تناسبی) بین عرض و آرزو ایجاد نماید.
قابل تحسین است.

بگذارید کمی از کژی هم بنویسیم. کژی،کژدُم،گندی شاپور و بسیاران واژگان پارسی دیگری که تازیان، کج و کج دم و جندیِ شان نمودند. بی آنکه چیزی به ارمغان گذاشته باشند.


بهره از کژی و فسار را پسندیدم

موفق باشید.