زندگی

سلام

و

مانای من ؛
بی خیال خوش آمد و خوش نیامد قوم بنی اسراییل ، من دوست دارم تو را حضرت مانا صدا بزنم که پیامبری هستی از قوم شاعران و از نسل شرب مدام ...

انگار قرار بر این شده است که کودتاهای ایران در این تاریخ که پیش از این منفور بود و از امروز دوست داشتنی ، اتفاق بیفتند ، بیست و هشتم مرداد ماه ، این منفور دوست داشتنی تناقضی دارد که مانای شاعر از آن برای دیوانه تر شدن شعرش به غایت زیبایی سود جسته است ، می گویند بازی سوت داور ادامه دارد و مانا این گفتنی را اثبات می کند به تاریخی که پس از پایان شعر می نویسد و به دفتری که شروع می شود که از قضا آن شماره هم داستان دارد از سیزده عبور می کند و دفتر چهاردهم آغاز می شود ...
حالا ببینید شعری که حواشی اش این همه شعر است در متن چه بیدادی بر مخاطب بی نوا ی اش روا خواهد داشت ، بیدادی از آن دست که از آغاز ذهن مخاطب را در گوشه ای گرفتار کرده و ضربات نازنین اش را فرود می آورد و جالب آن که ذهن از این همه ضربه ی پی در پی یکی بیش از دیگری لذت می برد گویی که مازوخیستی قهار است ...
از دیدگاه من شعر یک حسن تعلیل بی اندازه بی کران است که تمام چراهای شاعر و مخاطب را جواب می گوید آن هم به شاعرانه ترین وجه ممکن ، تمام جمله های خبری که شاعر از خویش سخن می کند را پرسشی بخوانید و یک چرا به آن ها بیفزایید ، خواهید دید که علاوه بر بی شمار آرایه ی لفظی و معنوی هر جمله دلیلی شاعرانه ‌و دلربا ست برای این همه شیفتگی مانای شاعر ...
راستی این شعر عاشقانه است ؟ آری هست
راستی این شعر اجتماعی است ؟ آری هست
راستی این شعر سیاسی است ؟ آری هست
راستی این شعر حماسی است ؟ آری هست
.
.
.
راستی این شعر زندگی است ؟ آری هست
آری شعری که زندگی ست باید هم تمام گوناگونی بالا را در خود داشته باشد چرا که درست عین ذهن مخاطب و شاعر است که هر آن می تواند به هزاران چیز مربوط به زندگی بیندیشد و جالب تر آن که شاعر هر گونه از این حالات مختلف را به طریقی مشخص و خاص به کار برده است ؛ وقتی می خواهد از سیاست بگوید قلم اش طعم طنز می گیرد و وقتی از حماسه می گوید قلم اش بوی تاریخ و ...
و این امر نشان می دهد که شاعر در ناخودآگاه خویش ابررایانه ای بسیار دقیق دارد که همه چیز را در سر جای خود می چیند ولی چون ناخودآگاه است بوی تصنعی از این چیده شدن نمی شنویم ، زیرا همان گونه آن ابررایانه در ناخودآگاه است طرز کار کردن اش نیز از دست شاعر خارج است و در حقیقت این شعر است که شاعر را می نویسد نه برعکس ...

حرف زیاد دادم و دارد این شهر لعنتی اما مجال من کم و زیبایی های شعر ناتمام و از روی همین است که در چارخطی که نوشتم از شاخه ای به برگی و از برگی به میوه ای ، پس همین جا سخن کوتاه می کنم و به نظاره ی نظرات نازنین دوستان می نشینم ...

سلام🌻🌻🌻
و اما شعر زیبای مانا:
سلیمان فرزند داود انگشتری داشت که اسم اعظم خداوند بر نگینش بود ، عناصر و موجودات جهان با کمک این خاتم به خدمت خود در آورده بود .
روزی سلیمان انگشتری (خاتم) خود را به کنیزش سپرد و به حمام رفت. دیوی از این واقعه باخبر شد. خود را به صورت سلیمان در آورد و انگشتری را از کنیزک طلب کرد. کنیز انگشتری به او داد و او خود را به تخت سلیمان رساند وبر جای او نشست و دعوی سلیمانی کرد و خلق از او پذیرفتند ( از آنکه از سلیمانی جز صورتی و خاتمی نمی دیدند.) و چون سلیمان از گرمابه بیرون آمد و از ماجرا خبر یافت، گفت سلیمان حقیقی منم و آنکه بر جای من نشسته، دیوی بیش نیست. اما خلق او را انکار کردند. و سلیمان که به ملک دنیا اعتنایی نداشت و به کنار دریا رفت و ماهیگیر شد
اما از آنطرف آن اهرمن بدذات هم مدت کوتاهی با خاتم سلیمان سلطنت کرد ولی بعد از اندکی از ترس خاتم را در آب افکند و ماهیان آنرا به وسیله ای برای سلیمان پس آوردند و دیو فراری شد .
حافظ میفرماید :

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش
که به تلبیس و حیل ، دیو سلیمان نشود


البته قصدم این نیست که ماجرای خاتم سلیمان و داستان او با مور که در قرآن آمده را اینجا شرح دهم . فقط میخواستم بگوم منم مثل خیلی از عارفان و شارحان فکر میکنم که آن خاتم همون عشق حقیقی بوده که باعث میشود وقتی توی دل کسی باشه ، بر اهریمن پیروز میشه . و اهریمن های وجود ما فقط با عشق حقیقی و پاکه که برده و فرمانبردار میشن . یعنی با عشق است که هوای نفس را میتوان رام نمود .
از معدود کسانی بودم که زمان سرودن این شعر ، به نوعی کنار مانا بودم . ازشون  خواستم در مورد این قسمت توضیح بدهد :

_ موری بودم
که سیلاب شبنم خانه ام را برد
از خاتم بوسه اش
سلیمان بادها شدم _

و اضافه کرد که منم مورچه ای بیشتر نیستم و این قدرت را عشق او به من داد که بر کلمات سلیمانی میکنم . برای همین است که در جایی دیگر هم زن را نام دیگر خداوند دانستم ( شعری که در سایت نو منتشر شد و امیدوارم روزی اینجا هم منتشر شود ) منم فقط توضیحات تلفنی خود شاعر را اینجا نوشتم .
انتظار نداشتم که شعر به این زودی منتشر شود . مانا معمولا شعرهای تازه اش را پخش نمیکند . حتما دلیلی داشته . اما میدانم که همه دوستانی که چند روز پیش از طریق واتساپ این شعر را دریافت کردند میخکوب قدرتهای پنهان و آشکار این قلم شدند . و چه کسی از گلی جانم 😍 شایسته تر است به تبریک و بوسیدن ؟ که عشق حقیقی اش شاعر ما را سلیمان کرده😍❤. پس نمیشود مانا را دوست داشت اما خانم زیبا و مهربان و ادیب و اصیل و معصومش را دوست نداشت که خالش به رنگ خیال است و سروها به اندامش حسادت میکنند و از بوی تنش مردی مانای دو جهان شده .
این شعر وصف عاشق نیست وصف عشق است و بیخود نیست اگر به تمام عشاق واقعی تقدیمش کردند .
من هم به مانا و خانم دوست داشتنی که از زیبایی گل آفتاب گردان چیزی کم ندارد هزاراااااان گل آفتاب گردان تقدیم میکنم🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻😍😍😍😍🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻

سلام به همه ی دوستان

برخی از کاربران عزیز سایت ، بابت بستن نظرات برای سروده ی اخیرم ( آواز احمدی ) گله مند بودند . خوب اگرچه دیدن نظرات و نقدهای عزیزان برای هر کاربری جذاب است و من از بچگی یادمه بشدت شلوغ بودم و همیشه ی خدا سرگل مجالس و گروهها . اینجور که همیشه منبر دستم میفتاد و ملت این توفیق اجباری را داشتند که وراجیهای مانا را تحمل کنند . اما نگاهی به چند قطعه ای که از اول ورودم به اینجا گذاشته ام برایم ناامید کننده بود . یعنی کاربری یا کاربرانی خواسته یا ناخواسته صفحه را به حاشیه بردند و باعث شهید شدن شعر شدند . برای "ظهور" و " اینک ابراهیم " گفتند به مقدسات توهین کردی .
برای " هذیانی " گفتند شعر سیاسی نگو ، یکبار به کامنت سلمان مولایی گیر دادند که منظورت از قوم بنی اسراییل چیه ؟ یکبار گفتند توی صفحه مانا چرا گل میذارید ؟؟ یکبار گفتند کامنت عسل اسدیان رو پاک کنید . یکبار لات چاله میدان میاد از دم به همه توهین میکنه که مانای شاطر ، شاعر شده و آخرشم معلوم نشد از کجا و چرا آمده بود ؟ و ..... خوب هرکدام از ما ضعیف یا قوی بالاخره چیزی مینویسیم و این توقع زیادی نیست که انتظار داشته باشیم شعرمان مورد بررسی قرار گیرد . شما شعر مانا را شرحه شرحه کن ببین آیا جیکش بالا میاید ؟ مگر نه این بوده که درین چند سال با روی باز و لبخند پذیرای هرگونه نقد و نظری در مورد شعرم بودم ؟؟ اما آیا درست است شعر را رها کرده و دنبال مباحثی برویم که نه برای شاعر و نه برای مخاطب و نه برای سایت نفعی ندارد ؟؟ مثلا کجای شعر ظهور توهین بود ؟ چرا دوستانی که آن ایراد را مطرح کردند بحث را باز نکردند که بدانیم بالاخره مشکل آن سروده کجا بود که بوی توهین میداد ؟؟
بخصوص این انتظار از پیشکسوتان این سایت میرود که نگذارند صفحات عزیزان به حاشیه برود ، بهرحال اینجا برای شعر آمده ایم . حتا در تندترین نوشته ام که پای شعر کدخدای نیستی گذاشتم ( و از مدیر محترم سایت تقاضای حذف آنرا دارم ) باز هم از موضوع و ساختار خود شعر فاصله نگرفتم . ( و هدفم فقط تنبیه و تذکر بود وگرنه الانم ببینمش ماچش میکنم . بیاد پای شعر مانا هرچی دلش خواست نثار شعرم کنه ، برای خودم ناراحت نمیشم )
از طرفی روزهای اول که آمدم بر حسب عادت سمت تیک نقد میرفتم ، همان هم مساله شد که خوشبختانه الان تعداد نقد و نظر بالا رفته و این شور و شوق را باید به فال نیک گرفت .

بهرحال من بی تعارف بگویم اگرچه بخصوص از جناب آقای استکی و جناب م . فریاد عزیز یه کوچولو هم گله مند شدم اما باور کنید همه را دوست دارم .
شعر اخیر را هم روی چشم ، میفرستم برای انتشار مجدد که نظردهی هم باز شود و نیوشای نظرات عزیزانم باشم . اینرا هم اضافه کنم از حضور پررنگ مدیران افتخاری سایت در پای صفحات تک تک کاربران استقبال میکنم ، و به آنها خداقوت میگویم . و ایکاش در همه ی ابعاد جامعه ی ما چنین مدیران فعال و مسئول و شریفی داشتیم . این نقد شعر نبود . اما با تیک نقد میزنم که دیده شود چون پیامی ست عمومی ، و چون تریبون دیگری را نمیشناسم یا بعلت تازه کاری ام نمیبینم . پای همین شعر مینویسم


دوستدار همه ی شما
مانا

سلام
مانده ام از کجای این خرمن با برکت شروع کنم که در حق باقی آن اجحاف نشود ؟

چشمش که میخندد ( حسامیزی )

خود را به خاطر میاورم  ( واج آرایی )



درویشی نان جو فرو برده در آب 
پای نهری در گلستانه 
سوژه ی سرود سهراب !!

( نقبی به شعر صدای پای آب مرحوم سپهری و دو قافیه ی آرام و شاید اتفاقی که خوش نشسته اند )

یا 
سرداری در  قا.... ( گفته اند به تاریخ پا بگذاری قلمت را قلم میکنیم ) ← نیمه تلمیحی به جنگ قادسی و کلی حرف که شاعر عمدا کات کرده و گناهش را هم زیرکانه گردن محتسبان انداخته



 

موری بودم که سیلاب شبنم 
خانه ام را برد
از خاتم بوسه اش اما
سلیمان بادها شدم

( تلمیح داستان حضرت سلیمان که البته سحر عزیز زحمت این قسمت را کشیده و به زیبایی باز کرده

...
فقیری بودم 
که کامم از خیال چشمه خشکیده بود 
مربای تمشک لبانش را سر سفره ی ویارم گذاشتم و به این شعر رسیدم 
که همتای اشک اوست 

در این باره فقط شعر مولانای جان را میشود پانوشت کرد که : دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم



...

از آتشکده ی تنش ، فروغی بر میگیرم وبه جنگ قندیلها میروم

ترکیب زیبای آتشکده ی تن که داغی مقدس تن او را توصیف کرده که قندیلها را آب میکند . آیا قندیلها سدهای و موانع این معاشقه ی مقدسند ؟


در گلویش پرنده ای ست 
که نام کوچک مرا میداند 

( اشاره به صدای او که لطیف است و با شاعر صمیمی و خودمانی )


وقتی صدایم میکند ،  یقه ام بوی رازقی می گیرد : 
شب از موهایش مشتق میشود 
آفتاب از دستهای اش

( واقعا این قسمت را چگونه توصیف کنم که جان خود شعر ملول نشود ؟ )
 


نامش .... ( به این باد خبرچین اعتمادی نیست ) 
نامش گلی ست که از خون سربازان بی وطن روییده ست 
در لهجه ی لطیفش رودهای سرگردان به هم میرسند .. 
و 
بینی اش خرگوشی ست که بساتین سرود مرا بو میکشد 


( توصیفاتی که آرام و شاعرانه اند و بوی زندگی میدهند )
..
خانمم خالی دارد به رنگ خیال 

( واج آرایی با حرف خ )

و تکرار واج آرایی اینبار برای تاکید دوباره بر داغی و فروزندگی تنش :

خانمم خویشاوند همه ی خورشیدهاست 

 

نگاهش میکنم 
انگار راز مرا کسی در گوش توفان سروده است 
انگار پیش از گلی ، هرگز گلی در این مرغزار مصیبت 
سر به دامان نسیم نگذاشته است ( همچنان ترکیبهای استثنایی که خاص قلم ماناست و جناس زیبای نام معشوق با گل در _ گلی _

..

استوای دستانش
یخساران یأس
نبض تمنا

سه ترکیب در خطوطی که بوی زن و زندگی را میشود از آنها استشمام کرد


با شاعری طرف هستیم که لحظه لحظه ی شعرش را زندگی کرده و خوشبخت است چرا که او نیز یکه سوار موعود خواب اوست . آنهم در جامعه ای سترون که شاعر رنجیدگی اش را با ترکیب آسمان بی شاعر از آنها نشان میدهد . به قول جناب مولایی این شعر البته اجتماعی هم هست و اصلا مگر میشود مانا منزوی باشد و نقد مشکلات جامعه اش را حتی درین عشقبازی جانانه فراموش کند ؟


درین شعر اگرچه مانا سراغ کمتری از اسطوره ها گرفته ، اما باز هم روح افسانه دوست او اینبار از دوستانش اسطوره میسازد و پای مجید و پژمان و سلمان را به وسط میکشد که نشان دهد برای اسطوره ها همیشه لازم نیست از شاهنامه و تورات و قرآن وام گرفت . مانا اینبار سراغ اساطیر زنده میرود

دوست داشتم از این شعر میتوانستم ایراد بگیرم اما نتوانستم و اینکار را بر عهده دوستانی میگذارم که بیرون از شعر ما را نگاه میکنند که این ترانه ما را با روح و جسم مان در هم تنیده است
شعر و شاعر در فضایی منحصر بفرد سیر میکنند فضایی مملو از عشق، عشقی که نه تنها منبع وجودی خود که تمام آنچه در پیرامونش هست خواه از جنس مهر، خواه از جنس کین؛ همه را به خود جلب میکند و چه بسا سرانجام سنگ ناچیزی را گوهری تابناک گرداند...
آنچه هست و آنچه از مانا باقی خواهد ماند عشق است و مهر؛ دست دوستی و جوانمردیست و رویی گشاده و نگاهی به تواضع باران...

درود بر همه ی عزیزان که زحمت نقد و نظرات مثبت یا منفی را بر شعر مانا داشتند.جناب سلمان مولایی و خانوم گلاله ی بزرگوار و سحر عزیز و دیگر دوستان که زحمت کشیدند و وقت گذاشتند....
از آرایه ها و معنا که‌عبور کنیم به نقطه ای در شعر میرسیم که من میگویم شعر را نباید ساخت بلکه باید سرود...البته شعر صنعتی و بازاری ساخته میشود اما روح اثر را مخدوش میکند،انگار قطعه ی پیانوی پاییز طلایی فریبرز لاچینی را اگر من بنوازم‌با همان نت و همان پیانو
همان صدا را میدهد اما روح‌ندارد....یک هنرمند واقعی و ژرف نگر فورا متوجه تغیر ضرب دست میشود،
مانا برای سرودن شعر نکته ی جالبی دارد که در لحظه میسراید اما آرایه سرایی میکند،با آنکه بداهه میسراید تکنیکال سروده میشود شعر...این جا نقطه ای است که من یک اثر را با روح یا بی روح میشمارم...حالا مخالفان زیادی دارد این حرف...خب داشته باشد...باید به هنر مومن بود،و این اتفاق زمانی انجام میشود که ابتدا مغز شاعر از هجم اطلاعات اکتسابی مملو شود و در لحظه بتواند کلمات مورد نظر را پیدا کند در حالی که ارتباط افقی انجام میشد پلی بک به عقب تر هم بزند و ارتباط عمودی بین واژه ها اجرا شود،سپس اینکه این تکنیکال سرودن هدف مند باشد و رسالت خود را هم اجرا کند
و اما مهمتر که قلب شاعر مملو از دلیلی برای سرودن باشد که به او با دیدن یک تصویر یا شنیدن یک صدا یا خواندن یک اثر ،از سر ذوق آمدن شعری الهام شود...
میدانم خارج از این پروسه هم هزار شعر خوب سراییده اید اما روح اثر با تغیرات بعدی و ویرایش و یا به زور سراییدن هر بار کم رنگ تر میشود....هرچه در این سری عملیات پخته تر شویم شعر معجون لذیذ تری و کارآمد تری خواهد شد چرا که از ترکیب آنی الهام و تکنیک بهره میبرد و یک ارتقای ژنتیکی مثالی برای هنر یا شاخه ی شعر از هنر میباشد...پختگی با تکرار و البته داشتن ذات در این نوع نوشتن به وجود می آید...
با تشکر از حوصله ی شما و مانا برادر خوش سرا ی من