زندگی نامه

پدرم وقتی مُرد آسمان آبی بود
مادرم بی خبر از خواب پرید، خواهرم زیبا شد
پدرم وقتی مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند


سهراب سپهری


~~~~~~~~~~~

بنظرم وقتی سروده ای خلق میگردد شاعرش میمیرد و این ذهنِ خلاق و کاوشگر و جستارمندِ مخاطب است که بایست در پستویِ مخیله یِ شاعر رَوَد و حقایقِ مفهومی و واژگانِ ذهنی اش را بکاود و این کاویدن به ثمر نمیرسد مگر اینکه پویش و کوششی باشد که در محیطِ جغرافیای و فرهنگ و رسوم و رسانه ها و غیره ی راوی بتوان آن را فهمید و فهماند و به بارِش نِشانْد.

دکتر رشید کاکاوند بر خلافِ نظر اندیشمندان و منتقدین و ادبایِ ادبیات که شعر سهراب را تحلیل نموده و برای قسمتهایِ پاسبانها همه شاعر بودند و خواهرم زیبا شد،روایتها و نظراتِ مختلفی ارائه داده اند، میگوید:

همیشه میخواستم مفهوم و ذهنیتِ سهراب را نسبت به:

مادرم بی خبر از خواب پرید،خواهرم زیبا شد

بدانم و بفهمم و مفهوم و بازخوردِ این واژگان را بیابم.آقای کاکاوند ادامه داد که اتفاقی در کوپه یِ قطاری با دو سه نفر از اهالی کاشان هم کوپه ام شدم و در لابه لای صحبتهایشان فهمیدم که کاشانیها بر اساس رسوم و اعتقادشان بر این باورند که اگر زنِ حامله ای ترسیده یا خبر نامعمول یا یهوویی بشنود یا حادثه ای ببیند، حَملَش زیبا به دنیا می آید
برای همین وقتی سهراب میگوید:

مادرم بی خبر از خواب پرید،خواهرم زیبا شد

این موضوع با تأمل و تحلیلی درخور،اشاره به درک و احساس و واگویه یِ سهراب دارد.البته نمیتوان نظر بزرگان را همیشه وقع نهاد و وحی منزل دانست اما این بخش را پویه و نقدِ آقای کاکاوند محلِ تأمل بوده و این ارزش را داراست که انسان را بفکر فرو بَرَد.( ما به اندیشه و مداقه،زنده ایم).



بانویِ عزیز، پیشتر این سبک و سیاق و شعریت را سهراب از آن خودش کرده و تمام حواشی و افتخارات و معایب و مزایایش را به نامش نگاشته اند. هرچند احساس و جوشش را نمیتوان در پستوها حبس نمود ولی میتوانی در این مقال، تجدیدنظرهایی اعمال نمایی.




من و آرش،سرما
من و آرش،بی شیر
من و ارش ،بی مهر
من و ارش............



یاد آورِ:


مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه و شاید همه مردم شهر
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد


شعر دیگری از سهراب است.


سالها پیش ( آبانماهِ ۱۳۸۱) شعری گفتم که در نظرم آمد که بهترین و بکرترین شعریست که تا بحال خلق گردیده است آن را با ولع و شوق و ذوق خاصی برای دوستانم خواندم. یکآن دیدم که دوستم ادامه داد:


کفش هایم کو
چه کسی بود صدا زد : سهراب ؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ


متحیر شدم چرا که شعرم مستقیما بر گرفته از همین کفش و چمدانِ سهراب بود. اینکه بی هیچ قصدی و حتی بدون اینکه بفهمم از آثار ایشان گرفته بودم و تقریبا با آن همه دلخوشی، چیزی از خودم نداشتم، بسیار ناراحت شدم و از سرِ غرور و یا نوآوری و غیره، دیگر پا در وادیِ سهراب نگذاشتم.


شعر شما، یکدست، بدون سکته، و همراه و یکنفس به هدفش می تازد و خواننده را تا انتها میبَرَد ( این نکته یِ نیکیست) ولی با ذهن خلاق و دردمندی که دارید شاید بتوان از رهیافت و مجرایِ دیگری نیز، قلم فرسایی و مخاطبتان را شورانید و به وجد درآورد.



لیک
در پشتِ همین چهره ی شاداب
ندیده
غم را



موفق باشید