پیدات کرده ام

در پشت نقابی از خنده
گریه کرد چشمانم
برای تو که فریاد زدی خودت را در من
گریه کردم وقتی
 تلاقی من و تو
 عشق بود
و
بلد نبودم عاشقی 
هیچ نمی دانستم از عشق
 تا که افتاد بر تو نگاه نامحرم باد
طوفان را دیدم
و فریادی که در گوشش می پیچید
کجا میبری با خود حضرت بارانم؟
آن مرد خراسانم؟
چشمان من گریه کرد
در امتدا مسیری نامعلوم
که جز سنگ و صخره اش هیچ نمی دیدی
و گمشده ای در باد
به نام "تو"
دیگر باید صلح کنم با دلتنگی
کار من شده است شعر
تو برای شعر گفتن چقدر خوبی
باید شعر بگویم از تو
و از آن احساس اندوهگینم
که بسته دخیل به ضریح تنهایی
باید پیدات کنم در غزل ها 
باید از واژها
 بگیرم نشانت را
با تو خلوتی عاشقانه دارم من
گناه چرا؟
وقتی دیوان شعرهایت را با وضو می خوانم
من در غزل هایم به تو محرم شده ام....