بیمار

من از میگون دو چشم پر شرارت بیمار گشتم 
وز شمیم نرگسانت در زمستان مخمور گشتم 
ز حسن روزافزون و آن زنخدانت 
هزاران حسن دیدم و یکی چون تو ندیدم
 دریغ از من که بی یاری چنین گشتم 
ز گیسویت نشان دارم نشانی ز تاب تا ثریا 
وز آن ساغی که می گرداند می ناب
و زان جام میش بی اختیار گشتم 
تو که نقش عجب دادی به معشوق رویت مگردان 
تو کی باور کنی مسکین بنده ات را که بیمارت گشتم 
اگر روزی آیی به خوابم ستاره باران گردد سرایم 
کزان طاق ابرو و خم در خم زلف سیاه، که شب گرد و عیار گشتم