سلام :
آن را که غمي چون غم من نيست چه داند
کز شـــــوق توام ديده چه شـــــب مي گذراند
وقتست اگـــــــــــــر از پاي درآيم که همه عمر
باري نکشيدم که به هجــــــــــــــــــــران تو ماند
ســـــــــــــوز دل يعقوب ستمديده ز من پرس
کاندوه دل ســـــــــــوختگان ســــــــوخته داند
ديــــــــوانه گـــــــــــــــرش پند دهي کار نبندد
ور بند نهــــــــي ســلسله در هـــــــــم گسلاند
ما بي تو به دل برنزديــــــــم آب صبوري
در آتش ســــــــــــوزنده صبوري که تواند
هر گه که بســـوزد جگرم ، ديده بگريد
وين گـــــــريه نه آبيست که آتش بنشاند
سلطان خيـــــــــالت شبي آرام نگيـــــــــــرد
تا بر سر صبر من مســــــــــــــکين ندواند
شيـــــــرين ننمايد به دهانش شکر وصل
آن را که فلک زهـــــــــــــر جدايي نچشاند
گر بار دگـــــــــــر دامن کامي به کف آرم
تا زنده ام از چنگ منش کس نرهاند
ترسم که نمانم من از اين رنج دريغا
کاندر دل من حســــــرت روي تو بماند
قاصد رود از پارس به کشتي به خراسان
گر چشـــم من اندر عقبش سيل براند
فرياد که گر جور فراق تو نويســـــــــم
فرياد برآيد ز دل هــــــــــــــــــر که بخواند
شرح غم هجران تو هم با تو توان گفت
پيداست که قاصد چه به سمع تو رساند
زنهار که خون مي چکد از گفته سعدي
هرک اين همه نشتر بخورد خون بچکاند
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ارادت دارم حضرت دوست
هداوند عزیـــــــــــــــــــز .
بسیار زیبا و دلنشین بود
دستمریزاد