دروغ فتنه کرد و حقیقت فریب خورد

دروغ فتنه می کند
حقیقت فریب می خورد
و چه سرد، زبان کلمات را باور می کنم
آنقدر سرد
که از ابری باران زا در پاییز
برفی می شوم در قدمگاه زمستان؛
هر بار می شکنم
و می شکنم
زیر پای ابرهای یخ کرده
وقتی نمی توانم خودم را جمع کنم؛
 آدم برفی کودکی می شوم
تکه هایم را جمع می کند
و چشم و گوشم را در جای خود می گذارد
شال کوچکش را یادگاری به گردنم می آویزد
اما با اولین طلوع 
از دهان رودی به دریا خواهم پیوست
و من باز با سردی دوست دارم زبانِ این کلمات را باور کنم.