تراژدی

سلام / بعد از چندین ماه غیبت، اومدم
و قرعه یِ کاو و پویش به شما افتاد
( البته چندان هم قرعه نبود، شعرِ درخوری پیدا نکردم و خواستم امشب نقدی داشته باشم )
نمی‌دونم من توقعم زیادِ یا پسرفت داشته ایم؟ راضی نشدم در هر روی..... نزدیک پانزده شعر از عزیزان ناب خواندم...مشوش و دلْ لرزان و دلْ ک‌ِیف نشدم

بگذریم....


شاید پیرنگیست
اصولاً پیرنگ بیشتر و پیشتر در عمقِ نقاشی و پرتره نمود داشته و دارد که گویی از رویِ یک شاکله یِ اصلی، فرعِ آن، زایِش می یابد

اما ما اینجا بحثمان بر یک سِنترِ گنگ و مخفی یا شاید ابتری نهفته است که مایل است که مخاطب، خودش آن را بشناساند-بشوراند-بِپریشاند و زنده اش کند.... چرا که من معتقدم که با خلق هر سُرایش و اثری، راوی اش مُرده است و بر خواننده است که ذهنِ شاعر را بکاود
یا بهتر است بگوئیم که:
خط السیرِ سورئالی در دنیایِ پراگماتیسمیست که گویی در پریشِ و پستویِ هزاره ها گم شده است
هَم اوست که بی ابایی در مداهنه و اذهانِ راوی خودنمایی میکند...هکذا و هکذا

بامهر- عیسا