نرگس جادو

ماه تابان جهانم به گلستان سمنی
حسن رخسار تو نقل است به هر انجمنی
نار نمرود بباش از دهنت شعله ببار
شعله آغوش کنم همچو خلیل از چمنی
دل من خانه ی عشق است ابابیلش تو
فیل غم در ره جان است چرا پر نزنی
قوی بیمار دلم در تب دریای فراق
شعر جانسوز بخواند چو غریب از وطنی
لب تو قول وفا داد ولی می ترسم
بکند نرگس جادُوی تو پیمان شکنی
زیر رگبار غرورت صنما جان دادم
شرط انصاف نباشد که مدارا نکنی
رفت جان در طلبت کاش زخاک لب من
کوزه گر کوزه بسازد تو به آن لب بزنی