من و تو

آفتاب خسته را 
                 جنبش دستانم
به هوايي تازه خواسته بود.
من 
    در زمين طنيني در‌انداختم
که نبضِ بريده‌ي حياتش
حض تماشاي رقص انگشتانم بود
                                       به آفرينش.
تو
   به انتظارِ شوري ديگر
سپيده را در آرزو بودي،
و بامدادان سرانجام
                         به گرمي
آنگاه که خورشيدت
به لقاح زمين 
                روييدن مي‌گيرد
ما
   مهر را معجزتي پردازيم
زيبا
در بي‌کرانِ کهکشان عشق
به دوستي با خدا و زمين
يکي جوانه مي‌شويم
بي‌هراس از تيرگي
ما پر از روشني‌ايم.