نگاه کن

نگاه کن
تمام هستي خروشان من
                            چه ناگزير
                                        در دستان باد خاموش مي‌رود.
سوال کن
             فرياد من
                       چه مظلوم
                                  در حنجره‌ي طوفان کجا مي‌رود؟
من اينک
اينجا ايستاده‌ام به سفت
نه به اندازه‌ي چرتِ نگاه برادرم
که به ابرام در اراده‌ام به ژرف نشان مي‌رود.
تو آنگاه 
          بيگاه ايستاده‌اي به سخت
که پوشالم هيئت چه غريوي را بپوشاند.
نگاه مکن
           بر تمام هستي رنگين من
                                       که بي‌تکان
                                                     دستان ابلغم کوتاه مي‌رود.
سوال مکن
            آواز مطنطن من
                          در سرودِ برق آسا 
                                            بي دمدمه مي‌رود.