افسانه راهروهای ویلای شن زده

از راهرو تنگ و شیب¬دار مابین سلول¬ها با ترس و اضطراب رد می¬شدم. دست¬هایی که به التماس بیرون سلول بودند از بدنم رد می¬شوند بدون این¬که حتی احسا سشان کنم و این برایم وحشتناک است. با تمام این¬ها هنوز جرأت چرخاندن سرم را به سمت هیچ-کدام از آن¬ها پیدا نکرده¬ام. تمام مدت همه زندانی¬های پیتاروک را از گوشه چشم¬هایم می¬بینم، ولی به محض این که کمی جرأت در وجودم تلمبار می¬کنم و مستقیم به آن¬ها خیره می¬شوم، آن¬ها خودشان را پس می¬کشند و پنهان می¬کنند یا...بعضی¬ها با تعجب نگاهم می¬کنند. جماعتی عجیب گرفتار موجودی عجیب¬تر شدند. شاید این احساس به خاطر ترس بیش از حد باشد، ولی چشم¬هایم پر از خواب شده است. یک خواب عمیق در سر و صدای راهروی سلول های ارواح. این¬جا برزخ است.