حوا

من،
انکسار زندگی به قید جمله های بی نشان بی توازنم....
انفجار ترس و درد لحن بغض بی صدای شهر بی پناه
من،
هیروشیمای زخم خورده کنج ژاپنم....
اشک تلخ یخ زده به انحنای چشم بادام سرخ غرق التهاب...
کودکی زخم خورده از تفنگ آبپاش و مرگ های خیس...
یک بغل سوال و حکم ارتداد
یک بغل چرا؟
چگونه؟
تا کجا؟
چطور؟
یک جهان علامت سوال سر به مهر بی جواب...

من،
دروغ خاک خورده روی دامن صداقتم
هیتلر یهودی قلم به دستِ در دفاعِ از حقوق ناقض بشر...
قسط های وام ناتمام بادوام قارون بی بضاعتم...

من،
نعش کفش خسته ی دهان جریده از فرط پارگی
مغز منهدم میان الکل سفید
سرفه های خشک با طعم نیکوتین
التماس مرگ مغزی خفیف، عمق گور بیست سالگی....

من،
انعکاس بودنم به طیف سایه ای میان نعش شب نتاب کرم های خاک خورده توی مغز این جماعت به ظاهر اشرف الخلایق شریف...
مرگ یک مچاله کاغذ شناور میان خون سیل جمله های سربریده، ناتمام و تکه تکه قعر کیف...
جوهر نمور نیمه جان بطن خودنویس سر به دار گوشه ی کمد...
تلخ خنده ها ب عصمت چروک صورت عروسکی نحیف....

من،
مسیحای مبتلا به آسم و تنگی نفس...
گلنک افتتاح دخمه ای به وسعت اتاق بی حصار و گم شده به حصر بی کلید یک در و دو پنجره به ماورای هیچ
یک هزارمین مسیر بسته، ابتدای راه های کور 
صرف دل بریدن از مسیر غیر این پرتگاه صعب العبور....
من،
پرنده بر صلیب استوار بی قواره ای به هیبت قفس....

من،
انکسار جمع های منقطع به چارچوب قید های چاک خورده ام
سلاح گرم اشک های تا به تای رو به انهدام
من،
هبوط سیب گاز خورده در گلوی یک حوای مرده ام....