مرثیه ی تیلوار

نثربی نظم:
جوانی مصرعی از دیوان هفتادقله شده 
و تنهایی مرثیه ی تیلوار است.
بستر خوابیده ی روستا را می بینی
 که بر بالشت های سبز و نرم زمین یک چرت کوتاه میزنند 
یا  در آغوش لاله های صحرایی با 
لالایی های کوه برای دشت ها
لم داده اند.
قیاسِ چنگ های خوش نوای بیل ها
و آب های لهجه دارِسرد.
اشپزخانه های همچنان قدرتمند
و دیوارهای گلی با حکایت دسته گل های بر اب سپرده ...
هنوز زوداست که گیسوانت ناله ی سپید زنند
و نی های خیالت
در تُن زنانگی 
برای افسانه مرد ماندن
از مرز یاس بگذرند...

#مرضیه_سادات_هاشمی