خدای دنیا

ترسم که خدایم غم من را بخورد
غم این بی کسیو بی سرو سامانی را
بی کسی طعنه وابستگیِ بیهودست
ورنه ارجح ننهم عشق به تنهایی را
ترسم که خدایم غمِ من را بخورد
ترسم که بگیرد جانِ این بیجان را
یاد دارم که به وقتِ آمدن در دنیا
داده بودن در دلم اذن یکی بودن را
ترسم که خدایم غمِ من را بخورد
ترسم که خدایم غم من را بخورد...

دنیا حریفی
بداهه
اردیبهشت ۹۶