من و شقایق

من و 
شقایق
آینه و
نگاه تو
----
شعری از
فاصله ی شب
به شقایق خندید
-
حجم داغ تن تو
لُختی عطرلطیفی ست
که از
 شرم نگاه گل ناز

عطش چشم ترا
آینه درخوابم دید
-
نا گهان
آه
از
هُرم شقایق
برون آمد و
گفت :
نه سوگوارم 
نه دلدارم
--
فقط شب ها
به میل خود
حدیث دیگری
از این جهان دارم
اگر سُرخم
نه این معنا
که تبدارم
گل صحرایی ام 
شاید
نشان عاشقی را
دردل آیینه می کارم
--
اگر!
صحرا عطشناک است 
اگر!
تردید این باغ هم
کمی
در وهم ـــــ تبناک است
سیه سوگی
حدیثی ٬ بی رمق 
از این بهاران
در خزان دارم
--
اگر سبزه 
نهان گشته
وبرگها نیز
بسی
ژولیده می نالند
-
هنوزم
درمیان خلوت خارها
به دشت و جنگل و دریا
به کوه ٬ حتی بیابان ها
به دل 
من غنچه ای شاداب و خندانم
که 
لابد!
"تا شقایق هست"
 "سپهری" را به یاد دارم

و شعرم زندگی
چون عشق
به هر باور وفا دارم
-
همین ست
روزگاران ام
-
عجب!
شیدایی و شوری
چُنان
چون تاول شاه توت
به زردی لبان تو
شبانه بوسه می کارم
---------------------
 صُبی