در محضر حضرت حافظ

«واعظان كاين جلوه بر محراب و منبر مي کنند«
عمرِ خود با موعظه در راه دين سر مي كنند
جلوه از هنگامه ي صحراي محشر مي کنند
اشكِ مردم را روان از ديده ي تر مي كنند
صحبت از عدل علي، ساقيِّ كوثر مي کنند
«چون به خلوت مي روند آن كار ديگر مي كنند»

«مشكلي دارم ز دانشمند مجلس باز پرس»
زان غني كو بوده روزي خوار و مفلس باز پرس
از توانايي كه اينك گشته بي كس باز پرس
از رياي مردمان دون و ناكس باز پرس
از همان واعظ كه شد بر صدر مجلس باز پرس
«توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر مي كنند»

«گوييا باور نمي دارند روز داوری»
يا جهنّم را همه دانند بهرِ ديگري
يا به فكرِ رستن از آنند با افسونگری
هست در قاموسشان حقّ و عدالت سرسري
فكر دنيايند و دنبال مقام بهتری
«كاين همه قلب و دغل در كارِ داور مي كنند»

«يارب اين نو دولتان را با خرِ خودشان نشان»
روز عقبي جمله را با كيفرِ خودشان نشان
آتش ريب و رياشان بر سرِ خودشان نشان
جملگي بر آتشي از اخگرِ خودشان نشان
اين همه بوزينه را با عنترِ خودشان نشان
«كاين همه ناز از غلامِ ترك و استر مي زنند»

«اي گداي خانقه بر جه كه در دير مغان»
دلقِ شيخ افتاده و زنّار او گشته عيان
آن كه مي گفتي ز زهد و پارسايي بي امان
شد هويدا مكر او نزد تمامِ مردمان
چشم دل وا كن كه از بحرِ خداي مهربان
«مي دهند آبي كه دلها را توانگر مي كند»

«حسن بي پايان او چندان كه عاشق مي کشد»
لعل خون ريزش هزاران جانِ شایق مي كشد
داسِ بي رحميِّ او صدها شقايق مي کشد
با دورنگي هاي خود روح حقايق مي كشد
گر چه در ما عاشقي ها و علايق مي کشد
«زمره ی ديگر به عشق از غيب سر بر مي كنند»

«بر در ميخانه ي عشق اي ملك تسبيح گوی»
بهرِ گرداننده ي چرخ و فلك تسبيح گوي
بر خداوندِ جهان بي ريب و شك تسبيح گوی
شكرِ نعمتهاي او حقِّ نمك تسبيح گوي
تا بوَد همواره اللهُ مَعَك، تسبيح گوی
«كاندر آنجا طينت آدم مخمّر مي كنند»

«صبحدم از عرش مي آمد خروشي عقل گفت»
بود، آنجا شور و شوق و جنب و جوشي عقل گفت
بايد اَر مردي ز مردم عيب پوشي عقل گفت
حق بِجو از جامِ پيرِ مي فروشي عقل گفت
گوشِ دل بسپار گر جانم به هوشي عقل گفت
« قدسيان گويي كه شعر حافظ از بر مي كنند»

«حضرت حافظ» سليماني مقدم