خدایا 💔

درودتان باد جناب صادقیِ موشکاف

با اجازه از بزرگان بنده فقط بخاطر تراوشات پاک جناب شاعر جسارت کرده و رخصت می جویم تا از دیدگاه خویش بنده هم یک حلاجی از این چند مصرع که اشاره فرمودید داشته باشم

قضاوت ها بماند بر خداوند...

اینجا ( بر ) به معنای ( لَه) نیامده که نیازمند تغییر باشد اینجا (بر) به معنای( رویِ ) آمده و منظور قضاوت را روی دوش خدا وند گذاشتن است و هیچ اشکالی از نظر بار معنایی ندارد
و اگر بخواهیم بگوئیم :
قضاوت ها بماند با خداوند
که به معنای همراه کردن قضاوت ها با خداوند است ولی مراد از قضاوت سنجیدنِ وزن یک فعل یا عمل است و سنجش زمانی محقق میشود که (روی ) دوش خداوند قرار گیرد که وزن آن را حس کند و بخواهد بر اساس مقیاس عدل خویش آن را بسنجد

و نیز در مورد مصرع
کسی بر باغ دل کینه نکارد...
که شما پیشنهاد دادید :
بهتر است بگوییم «کسی {در} باغ دل کینه نکارد».

باید کمی بیشتر در مورد معنای لغتی (بر) تحقیق به عمل آورد که در ذیل به آن اشاره شده
بَرّ بر وزن فَعْل صفت مشبهه از ریشه «بَرَّ یبَرُّ» است. لغویان برّ را به معنای محسن (نیکوکار) دانسته اند ؛ ولی همان گونه که برخی گفته اند با توجّه به ریشه آن که برّ به معنای خشکی است و گستردگی و وسعت را تداعی می کند این واژه بر کسی که نیکی و خیرش گسترده است اطلاق می گردد.
و چون دل را حریم کبریایی میدانیم پس میتوان دل را یک جایگاهی بدانیم که خداوند از این درگاه استفاده میکند که خیر و نیکی را به سایر بندگان برساند پس این چنین تراوش خیری بسیار گسترده است و به یک باغ تعبیر میشود و پسندیده نیست که کینه چون آفتی بر این باغ بیفتد و باغ را به زوال رهنمون کند
و شاید از زاویه های دیگر هم بشود به این مصرع نگاه کرد

اینکه دل چون حریم مقدس و جایگاه خداست پس به تناسب و اقتضای مقامی که دارد باید چون دِژی مستحکمی باشد و نفوذپذیری سختی داشته باشد تا هرکسی جز خدا به راحتی به آن راه نیابد مگر آن کسی که صفات خداوندی در وجودش نهادینه شده و یا خود آن صفات را در وجود خود پرورش داده
پس اینجا معنای دیگری از (بر ) برایمان پدیدار میشود که به معنای (کنار و پهلو )می باشد
حال با این معنا مصرع را معنا می کنیم
کسی کنار یا پهلوی باغِ دل کینه نکارد

این معنا زیبنده ترین معنا برای این مصراع می باشد چرا که حریم دل بسیار مستحکم است و کینه اگر بخواهد بر آن نفوذ کند به راحتی نمی تواند به آن رخنه کند مگر اینکه چون یک گیاه رَوَنده در کنار دیوارهایِ دل رشد کند و آرام آرام از یک روزنه به آن نفوذ کند و یا این آفتِ رونده رفته رفته از دیوارِ دل خود را بالا بکشد و بر جانِ باغِ دل بیفتد و رفته رفته سعی در به فنا دادن باغ‌ِ دل کند
پس میبینم (بر) به درستی در جایگاه خویش حاضر شده و نیاز به تغییر ندارد
با پوزش از اطاله ی کلام
امید که باز هم از این قلم شهد و شکر ببارد و کام همه را با آورده هایش شیرین نماید
شاد و تندرست باشید