درخت

سلام
و اگر نخواهم از "چت جی بی تی" مشاوره بگیرم، باید بگویم شعرتان از چند جهت قابلیت بررسی دارد:

نخست : موضوع

شعر گفتن از زبان درخت، اتفاقا سابقه ای خوش در شعر و موسیقی ما ایرانیان دارد، از " به دست خود درختی می نشانم " بگیر تااااااا " قامت بلند تماشایی ای درخت " و از " درخت سبز سر پای " ابی جان تا " مث باد سرد پاییز " مرحوم هایده . ( و اگر توانستی سری به ^قصه ی آل بلوط^ بنده هم بزنید )
انتخاب درخت به نظرم می تواند نشان از محبت منتهی به بی مهری باشد، چرا که درخت موجودی ارزشمند است. اما او را اغلب پاس نمی دارند. همچنین درخت نماد پادرجایی می تواند باشد، چرا که قدرت سفر ندارد. همچنین چون دسته ی تبر از خود درخت است، شاعرانی آن را به سمبل "زخم خوردن از خودی " تعبیر کرده اند.

راستش قاعدتا باید الان خواب باشم و فردا ساعت ۷ در گل گهر سیرجان به ادامه ی کارم مشغول باشم، اما خواب عجیبی باعث شد از بستر برخیزم و حالا خود را در دام شعر شما می بینم، شعری با مصالح و محتوایی دم دستی، که البته به شیوایی و سادگی، آن را دل فریب کرده اید.

دوم، شکوه از زندگانی

در این شعر با تمسک به سرگذشت درخت، از زندگانی و بدفرجامی گله کرده اید. من فکر می کنم میان آرزوهای ما با فرصت اندک زندگی و شرایط زیست آدمیزاد، ناترازی بزرگی ست، زیرا کمتر کسی را می توان پیدا کرد که از زندگی اش راضی باشد و حسرت فرصت های از دست شده را نخورد. بودا اعتقاد داشت سرچشمه ی رنج آدمی، تمناست. و اگر آرزویی در دل نپرورانیم، چرخه ی درد و رنج مان نیز متوقف خواهد شد. شوپنهاور نیز که نگاهی شرقی به مساله ی حیات داشت، رنج را تنها واقعیت انکارناپذیر هستی می دانست، که نشان از یک بی عدالتی بزرگ است. او عقیده داشت خلقت جهان، کار خدایی ستمگر است که از دیدن رنج آفریده هایش لذت می برد. اصولا مفهوم رنج و لذت، بحثی بنیادین در تاریخ تفکر انسان بوده اند و متفکران بسیاری از زوایای مختلف به آن پرداخته اند. البته در این زمانه و با این وضعیتی که در جامعه ی ماست، شوربختانه رنج شما جوانان به امری بسامدی تبدیل شده است.


سوم: آرزوی مرگ

نیچه و هایدگر و سارتر معتقد بودند که انسان بی هیچ معنا و هدف و ماهیتی، به سمت هستی ، پرتاب شده است. و حالا در این جهان بی معنا، باید برای خود معنایی بسازد و آن را پی بگیرد. اما آلبرکامو پای از این فراتر نهاد و گفت: نیازی نیست در جهان بی معنا، شما برای یافتن معنا، خود را فریب بدهید. بلکه تنها با انتخاب زندگی، به ریش مرگ بخندید. او معتقد بود که ما نیز مانند " سیزیف " به یک رنج عظیم دچاریم و علت اصلی رنج ما نه تقدیر که " آگاهی از تقدیر " است. حال دو راه پیش رو داریم: ۱- خودکشی ۲- زندگی.... و او اعتقاد داشت، شجاعان دومی را بر می گزینند.
آرزوی مرگ حتا از انبیا و اولیای مذاهب نیز سر زده است. مثل مریم مقدس زمان زاییدن عیسا :

یا لیتنی مت قبل هذا و ان کنت نسیا منسیا

هادیگر اعتقاد داشت که " آگاهی ما از محدودیت فرصت حیات " یک امتیاز بشری ست. زیرا حیوانات نمی دانند که زمانی خواهند مرد. آرزوی مرگ، نشان از آگاهی انسان از واقعیت مرگ است.
با این همه مرگیدن و مرگانه انديشيدن، نشان از درد است. تا خواب، مرا نربوده، برایت " زندگی " آرزو می کنم.