سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        خانه ابلهان

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ يکشنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۴ ۰۸:۲۵ شماره ثبت ۳۹۷۷۵
          بازدید : ۴۱۷   |    نظرات : ۵۱

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        خانه ابلهان
        ابلهي  شد  آجر  و  سيمان   بدست       
               خانه اي   را  در بنا  آمد  به  دست
        دانه   دانه  آجرش   بر  هم   نهاد         
               درز   هر  آجر  ز   سيمانش   نهاد
        هر  رجش  اتمام   كرد او  با  تراز        
                تا  كه  آن  رج را كجي نايد به ساز
        چون كه ديواری به شرق آراست او       
               غرب  را  با  شرق آن   پیوست  او
        پس شمال هر دو را هم ساخت  او       
                 در  جنوبش  هم  يكي  پرداخت او
        سقف  آن را از  شمال و ازجنوب           
               شرق و غربش جملگی با هم بدوخت
        آخرين  رج  چون نهاد ازسقف آن         
                داد  و  فريادش   بلند  گرديد  عيان
        گفت  زندان  ساختم   بر خويشتن       
                 جور  بسيارم  شدش  زين  ساختن
        كي توانم من رها زين  حبس من؟        
                كي جدا  تقدير  من  زين نحس من؟
        سالها  خون   دلم    انباشت   شد         
                 تا در  اينجا خانه ايي را داشت شد
        بس  كه  فريادش   بلند  آمد  يكي        
                 رهگذر    شد   سوي   آن   آلونكي
        قصه ی خود  گفت  با  آه  و فغان        
                  آخرش   گفتا  كه  ما  را     وارهان
        رهگذر  گفتا   كه    ديوار  شمال         
                  بر كنم  بيرون  شوي  از  اين مهال
        داد  زد  بگذر  از   آن  ديوار  ما         
                 فكر    ديگر   كن   براي   كار    ما
        گفت  پس  سقفش  فرو آرم كمي         
                 تا  كه  بگريزي  ز  مرگ  و وارهي
        ابلهش    گفتا   مکن   آجر   جدا          
                  این  چنین   ما  را  مکن  اینجا  فدا
        مي شكافي سقف قصر و خانه ام         
                 تا  بدزدي   آجر   از    كاشانه ام
        دور شو  از  اين  سرا  اي  نابكار         
                تا  ببينم   چون   كنم  اسباب   كار
        چند گاهي صبركرد ، انديشه كرد           
                كي توان در سنگ خارا ريشه كرد؟
        عاقبت در  دام  خود  افتاد و مرد          
                 مزد خود  از  رنج  بي انديشه برد
        قبرخود با دست خود چون ساز كرد          
                  درب   منزل  سوي  دوزخ  باز  كرد
        ای که سازي خانه ازاعمال خويش        
                  پس  گرفتار آیی اندر مال  خويش
        آنچه   در   ذهن  تو  مي آيد پديد          
                 گر  ببندي  سقف آن، گردي   پليد
        راه بر خارج تو بستي سر به سر           
                 چشم تو كور آمد و گوش  تو كر
        گر دري سازي بر آن با خُلق خوش          
                  مي گشايي دربه سوي يار خوش
        گاه   گاهي  از  درون    خويشتن       
                    مي نمايي  ره  برون  سوي وطن
        تازه   مي گردد   هواي    اندرون        
                   چشمه ها جوشد برون وازدرون
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        2