عزلت

بازهم رنج جدایی، بازهم شب زنده داری
بازهم این لحظه های سرد و تلخ بی قراری
بازهم بر دفتردل نقش تنهایی نشست و
گونه هایم را نوردید هق هق بی اختیاری
خاطرات سرد سابق یک به یک آمدبه یادم
که مرا زین رخنه ی رنج چه بسا نیش زده ماری
اعتماد چشم بسته،عشق بی اندازه،عادت
کرده خالی این وجود خسته را از استواری
بهره ام کی بود ازعشق جز پشیمانی واندوه-
دفتری که پر شداست ازخاطرات ناگواري
باز اقلیم نگاهم خالی از دلبستگی هاست
جا ندارد در دل من دیگر از کس انتظاری
آن که یک روز التجایم بوده دیگر نیست بامن
اعتمادم را شکست و زخمها زد یادگاری
زیر پایش گستراندم فرش دل را بیکرانه
لیکن او از دفتر دل می تکانم چون غباری
عزلت وخاموشی ام را جز"نوای"غم نباشد
حس یاسی در وجودم می خزد چون جویباری