وارونگیِ هوا

باز هم من و این سکوت عریان

باز هم من و این تکلم لال نگفته ها

باز هم من و دوباره گفتن های مکدر

کجای این عقربه های مشوش،

    بیاویزم قبای تنهایی ام را

در این عصر بازاری،

     این کابوس وارونه،

   نگاهم را بدوزم به کدامین چشم انداز عفیف

                        کدامین دیده ی دل

آه!

ای بیگانه های هم خویش من!

   تطهیر کنید

     آن نفسی که ذبح کردید،

     به خون گرم تپش من آغشته بود

   سبوی تان را بشکنید

     آن آوازی که از سرِمستی سردادید،

     مرگ مراصدا می زد

ای آشناهای دورِمن!

   باشتاب به من برگردید

      اسباب بازی های کودکیم خاکی شده

      ودلم در پسِ خاطره های تان تنگ شده

 به من بیایید ومرا تا آغوش مرعوب مادرم برسانید

وشما !

ای شما که

    نفس های گرم بودن را حاذقی

    و لذت های فانی عالم را فائقی

ای شما که

    دردهای تان از بی دردی ماست

    ولبخند های تان از بی نصیبی هاست ،

 از تکاپو بکاهید و مرا واگذارید

    هوای سردی که شما نشر می کنید 

    تنها ، وارونگی یک فصل را تکرار می کند.