...تا دار

درود جناب مرادی
ازعنوان سپیدتان :« تا دار...»اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد اضطراب بود...اضطراب فردی که با پای خود به محل اعدام میرود.اما در شعرتان با اضطراب فراگیرتری مواجه شدم .اضطراب فراگیر نه به معنای روانشناسیش(اضطراب در تمام طول روز بدون دلیل مشخص)بلکه در قالبی اجتماعی و فراگیرنده تا آسمان و زمین و همه ی کائنات...تا بغض خدا....
واین بسیار زیباتر از چیزی بود که من انتظارش را داشتم...تا دار...هق هق آسمان...بغض شکسته ی خدا...
بسیااار عااالی
واما ...
هردو تصویر این سپید بسیاااار زیباااا و هنرمندانه طراحی شده اند:صحنه ی اعدام یک انسان :

بوی باران
بوی هق هقِ آسمان
بوی بغضِ شکسته ی خدا می آید،
قَدْ قامَتِ صِراطْ سَر به غلط می کشد،
اسمان سقفش را گم کرده
وتا اعماقِ فراموشی
سرش را در کبودیِ چشم
نهان می دارد،

و صحنه ی اعدام یک قلم:

گرگ و میشِ بی رمق ،
بویِ خاکِ خیس
از رقصِ باران
بر صحنه ی دار ،
بوی اعدامِ قلم
از دست هایِ بسته
وپنجه هایِ خسته می آید ،
آه اگر قلم نبود،
شعر ها چگونه در دهان جا می شدند...

هرکدام جداگانه قابل بررسی هستند اما انچه هردو را به هم پیوند می زند این است که قلم معرف اندیشه است و اندیشه معرف فرد ...شاید با اعدام یک فرد اندیشه اش پویاتر و ماندگارتر شود اما با اعدام قلم و اندیشه اش مرگ حتمی است...

البته شعر بیش از اینها حرف دارد:

بوی بغضِ شکسته ی خدا می آید،
قَدْ قامَتِ صِراطْ سَر به غلط می کشد،
اسمان سقفش را گم کرده
وتا اعماقِ فراموشی
سرش را در کبودیِ چشم
نهان می دارد...

کنایه هایی که به زیبایی در دل واژه ها خوش نشسته اند...

جناب مرادی!
به جرات و بدون هیچ تعارفی می توانم بگویم این شعر یک شاهکار است.

همواره باشید و بسرایید

درود بر بهترین امید مرادی دنیا
مدتهاست شعری را نقد نمی کنم در هیچ سایت و گروه و فضایی، الان هم قصد نقد کردن ندارم، اما این شعر، نمی گویم آن تبختر شاعرانه ی آثار سه ماه گذشته ات را دارد، نه، اما ساده تر و بی تکلف است، مستقیم تر حرف هایش را می زند، پر از بغض است، بغضی که هر آدم آگاهی این روزها به آن دچار می شود، در این شعر چنان سقف آسمان کوتاه شده که به قول نیما«دنیا گوری می آید در چشم» با خواندن این شعر احساس خفقان کردم، «اعدام قلم» یعنی اعدام آگاهی بخشی، کتاب آگاهی می دهد، و کسی که می نویسد ذهنش انباشته از کتابهایی ست که خوانده، کشتن آگاهی، سخت ترین و بی رحمانه ترین مرگ هاست
عمری بود، در مورد این شعر حرف می زنیم
کاری پیش آمد باید بروم. تیک نقد را می زنم که دوباره برگردم