تحریر سرنوشت

در این غزل يک مثلث با دايره هم نهشت است
لبخند زيباي لب هات با اشک من هم سرشت است
اين روزهاي سرودن هم سنگ شب هاي قدرند
اين لحظه ها، لحظه هاي تحرير يک سرنوشت است
گل واژه هاي سرودن با دست هاي تو چيدن
زيباست تا سرزمينم با ياد تو زير کشت است
وقتي نباشي بهارم پاييز می پوشد اما
وقتي تو هستي زمستان درحال ارديبهشت است
آغوش يک استعاره است ،لبخند ایهام دارد
يا چشم هاي سياهت دروازه هاي بهشت است
يک روز بايد بداني این راز ،سربسته تا کي
پنهان کنم پشت واژه این چهره ای را که زشت است