تراوش تاریکی

فانوس های گنگ روشنایی

از تراوش تاریکی مفرط 

عریان می کنند دلهای روشن خویش را

تا با چشمان بی ادراک خفاش ها

رابطه برقرار کنند.

در انتهای این فریب

سوسوی تک ستاره ی مدهوش

افسار آسمان را گرفته است در دست

تا هرگز خورشید را

بر زمین محرم نسازد

تا چونان دختر باکره ای

بماند پشت ابرهای فاسد مست

که از هم خوابی با هم

بارها باریده اند.

من در انتظار کدام شاهزاده

از کدام شاهراه

نشسته ام در امتداد جاده های رو به فراموشی؟؟؟؟؟؟؟

 پ ن:

تمام روزهای من

بی تو خاموش

من از سایه ی خودم فراری ام که یادآور مسیر توست.

نسیم شرق

بداهه-23 اسفندماه 92