تلخ

سلام به همگی
و بانو معین زاده ارجمند

به قول رضا براهني:
شعر یک واقعه ی ناگهانی ست که از سکوت بیرون می آید و به سکوت بر می گردد.
یعنی مخاطب با سکوتی تامل برانگیز در عمق شعر غرق شود و هیچکس، حتی خود شاعر نتواند و نخواهد که شعرش را ادامه يا تغيير بدهد. اجزای جمله باید آنقدر محكم و درست كنار هم بافته شده باشند كه اگر به آن دست بزنيم خراب شود.
اما در نثر يا متن ادبي اينگونه نيست؛ چون هيچ پيچيدگي و ابهامی درکار نیست و چه گفتن به چگونه گفتن میچربد... درواقع نویسنده در پی انتقال معنا مفهوم میباشد و دغدغه ی ساختار را ندارد، كدگشايي خاصي در كار نيست و شاعرانگي زبان یا کشف و شهود نیز خيلي جايي ندارد.
شاعر بايد در كنار انتقال پيام به فرم اثر و زيبايي شناسي هم بپردازد كه فراتر از (تعريف کردن) است.
تصاویر متن اثباتی و سطحی اند:
(بهاری که بدون تو شکوفه زد
سردتر از زمستانی بود که رفتی
و آه از این رفتن
چشم هایم
چشم هایم
چشم هایم
هنوز
تو را پرستش می کنند....)
درواقع احساس وجود دارد اما هيچكدام از تعريفهاي شعر امروز به چشم نميخورد.
کار شعر توضیح دادن نیست؛ شاعر باید صحنه را بسازد و به مخاطب نشان بدهد. صرف رعایت چند آرایه با چاشنی احساس از یک دلنوشته، شعر نمیسازد.
اینگونه بنظر میرسد که شاعر در مکان و موقعیتی مجهول از بهار و زمستانی حرف زده كه خودش ميداند و ما نمیدانیم... مخاطب صحنه را نمیبیند زیرا ساخته و پرداخته نشده است.
اگر ابهام داشت یا در راستای پیچیدگی ذهنی شاعر حرکت میکرد منطقی بود اما اتفاقي خاص و شاعرانه رخ نداده و بیشتر به سمت گنگي و سرگردانی (آنهم بصورت تکرار مکررات) رفته است.
البته (چشمهايم هنوز تو را پرستش ميكند) خوبه فقط ای کاش مدرن تر و شاعرانه تر ادامه پیدا میکرد اما متاسفانه نصفه رهايش كرديد.
این سپید با احساس، ظرافت های خوبی دارد اما ساده از کنارش عبور کردید! پیشنهاد میکنم از اجرای ایده، فضاسازی، مونتاژ روایت و چکش کاری (ویرایش) غافل نشوید.
در آخر بابت صراحت نقد پوزش میطلبم و برایتان از صمیم قلب آرزوی موفقیت و سلامتی دارم قلمتان سبز🌿