دلیلی برایِ نوشتن هم دیگر نیست؛
نه کسی منتظرِ کلامم است؛
نه کسی تشنه ی احساسم؛
نه دوستانی که منتظرِ دق البابشان باشم؛
نه رهگذرانی که در هوایِ خواندن نوشته هایم باشند؛
و نه حتی "تو"یی که بخواهم برایش بنویسم!
در این عَصر یخبندان
من مُستند انقِراض یک هویَتم
شَــکاکم به پایان روزهــایَم
ایـن رنـــج ,
بــوی اَبدیــت میــدهد.
"مادر زادی" بازنده ام
هر چه می نویسم انگآر اَثری ندارد روی تهی شُدنم...!
مُردَن کآفی نیست؛ بآید به موقع مُرد( )
حَرَم سَرآیی دآرَم اَز دَرد
زِندگی دَر بَرزَخِ وَصل و جُدآیی سآده نیست
خَندِه هآیَم دَرد میکُنَد
مَرآ یک بَعداَز ظُهر طولآنی هَم نمی فَهمد.
ای بُغض یک امشَب رآ بشکَن
تَوآنِ حَمل کَردنِ تو رآ نَدآرَم.
زآییده ی دَرد رآ دَرمـآن هـَست؟؟!
مـَن آن دَردَم.....!
هَستَم هَنوز ... و این هَنوز بودَن
خود ِ دَرد ِ
چِگُونه شآد شَوَد اَندَرونِ غَمگینَم؟؟
می آیَم... میَروَم...
اَمآ...
نه رَدِ پآی آمَدَنَم میمآنَد و نه رَدِ پآی رَفتَنَم!
چِقَدر رآحَت و بیصدآ می شِکَنَم
صدآیَش حَتی به گُوشِ تو هَم نمی رسَد.
آرآم بگیر دلَم
تَنگ نَشو بَرآیَش
مَگر نَشنیدی جمله ی آخَرش رآ ؟
(کآبوس کآبوس اَست)
روز و شَب نمی شِنآسَد
دراین عَصر یخبندان , من مُستند انقِراض یک هویَتم
پ:ن:سَعی میکُنَم چشمآنَم رآ ببَندَم تآ کَمی آرآمش بیآبَم
اَمآ میدآنَم بَستَنِِِ چِشم هآ بَرآبَر اَست بآ تِکرآرِِ کآبوس هآ
جسمَم شکَسته اَست و روحَم پُر اَز خَرآش
پ:ن:بَر کُدامین مَزآر فآتحه بِخوآنم؟؟؟
– —––уєѕ , ι αм ƒαllιηg
چه میشود کرد؟
مگر میشود دنیا را پاره کرد
از تویش خوشبختی در اورد؟
همینست که هست.
تنهـایـی اصلا هـم عـجیـب نیـسـت
تنهـایـی یـکـی شبـیـه مـن اسـت ...
کـه نمـی دانـد امـروز چـنـد شنـبـه اسـت ...!!!