غریزه ی بدخیم

ان وﻗﺘﯽ که
ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪی به اﺳﻤﺎن
ﺑﻠﻮﻏﺖ به ﺷﮭﻮﺗﯽ
ﮐﻮر ﮐﻮرانه ﺑﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ
و در اﻧﺰوای ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﭘﻨﮭﺎن ﻣﯽ ﺷﺪی
ھﺮ روز ﻏﺮق
سایه ی ﭼﺮک و ﺧﻮن ﻣﯽ ﺷﺪی
ﺳﺎل به ﺳﺎل ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ
و اﯾﻦ ﻏﺮﯾﺰه ی ﺑﺪﺧﯿﻢ
ﺗﻤﺎم ﭘﯿﮑﺮت را
به ﻏﺪه ی ﺳﯿﺎھﯽ ﺑﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد
که ھﺮ ﻗﺪم
در رشته ھﺎی ﻣﻐﺰت ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ
اﮐﻨﻮن چه ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ
ﭘﯿﮑﺮه ی ﺳﯿﺎه
که ﮔﻨﺪ زدی در ﭼﮭﺮه ی ﺧﻮد
ان وﻗﺘﯽ که
ﻟﺒﺎﻧﺖ ﺑﻮسه ی را رﺳﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد
در اﻏﻮش ﭘﯿﮑﺮه ی ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪی
ﺗﺎ رھﺎ ﺷﻮی