شنبه ۱۶ فروردين
اشعار دفتر شعرِ کاغذ خیس شاعر حامد خلجی
|
|
|
|
دیشب گریستم /نه برای دلم /برای مسافر کوچکی که تازه /از راه رسیده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه ها می دوزدند
عکس روشنای را
برای اخرین طلوع فردا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم برای دیدنت دنبال توست
در کنار کوه درد ایستاده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جای امدم
که شب صدا می زند
نخواب نخواب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اماده ام
برای سیاه شدن اسمان
تکه تکه شدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اری نگاه تو
در حلقه های بغض
در کوچه های تنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دراین شهر گرگ ها می تازند
فراری نیست
دندان خشم تن بی جانت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دﻟﯽ ﮐه ﺳﺎﮐﺖ و ﺳﺮده
ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎ ھﻢ
اروم ﻧﺪاره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با دست های خیس
به یاد فروغ بنویس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمان تو محموکه
از این همه دنیای
که در اغوش تو رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می نگرم به ابرهای که
در اغوش خود بی پناه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید پرنده ها بیان
فاصله ها رو بشمره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در میان این همه پرواز
دستانش می لرزه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنارم بودی و دیدی
در اغوشت یه بیمارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن لحظه ی سرد است
در این دریای بی همتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در نگاه بادها ی سرد و خشک
چمن سرسبزی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز گذشت و هرگز ندیدی
اعماق وجودت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید به دور دست ها
سفر کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دریای خروشان
مرا ببر در سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اخر راه راه است
زمانه مال او شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناله کن درد مشترکی ست در سکوت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشت ها خود را ندید
اسب سیاه خود را درید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیدار شو از شهر و خیابابون خیالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرچه می خواهی از عشق بگو
مثله یک طاووس زیبا ناز کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل خواندی از عاشقی
چه دنیای خیس و نمناکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیا سردو بی روح شد
از نگاه هم پریشان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی پادگان می ده
برای من تا این لحظه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درست جیب های خالی ما
همیشه می زند روی نگاه خسته ی ما
چرا مهر و صفا را می برد باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادم میاد مادرم می گفت برو امام رضا
کبوترا رو ببوسم بغل کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از این ترس نگاهت
سجده کردم
لبان خنده را از یاد بردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به یاد فصل کاغذهای کاهی
چرا اتش زدی این دفترم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست من پاره پاره کرده است
قفل های سفت و محکم
این کلید سبز رویای من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مادر اب و اینه
همسفر فرشته ها باشو
به او نگاه کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر وقت به اسمان می نگری خاموشی
اسمان هم اغوش ابری ست در سکوت
روی خط های شکسته قدم قدم می زنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کفن سیاه من
تن پوش ابروم نشو
ای شعله های من برو
اسیر چشمانم نشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اسمان سرد با یاد او خاموش
از کوچ یک رویا تا بی نهایت ها
بیداری اتش خون را بغل کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای بر تو ای زمان
تو مرا اسیر خود کردی
این فاصله ی نیست
که محکوم کردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چشمه ی خاموش از حادثه پیدا بود
از خشکی لب ها در اغوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر گیسوان اسمان غم دیده ام
قطره قطره اشک روی چشمان دیده ام
این محلی نیست باز بارانی شو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می نویسم هر چه می خواهم
بوسه می زنم بر لبان واژها
خاموش می شوم با هر که هستم
ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز به سراغم نیامده
این سردی تو در وجودم
برو ای مستی چشمانه الوده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سمت جاده ی انحرافی می روم
این راه من می شود انتخاب می کنم
چشمانم الوده ی یک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعوای تو با این دو جهان حیران است
در دایره ی نگاه تو گریان است
این حباب اتش زده روی تن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین حالا بنشینو به او نگاه کن
با تمام دلت به او بگو فریاد کن
برگردو به اینه ی سپید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک قدم بر خورد با هر کسی می شد
روی سرش چرخید فاصله را می دید
این بی حیای ها توی خلوتش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رسم زمانه جوانی را اتش می زند
روی کاغذ پاره پاره می کند
این سکوت اسمان فریاد زد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چه فرقی ست
که در ان حس تنفر می دهد
در شب سیاه و خلوت
با نگاه هرزه بیدار می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا باز کن چشمانت را
که به نگاه الوده دوخته
بیا باز کن دلت را
که اسیر حسرت نباش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می نویسم بوسه را
بر لب خشکیدی ماتم
واژها بهانه می سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا به کجاها می بری
که درون افکار گمشده ام
تمام لحظه های بی قراری را
به انتظار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من گریان و نالانم
از حادثه ها می بارم
غرش زدم از دریا
از حجم سکوتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون خط قرمزها شدم خار
مهم این بود هم اغوشی کنم باز
برای دیدن یک لحظه احساس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این دنیای پر معنا
می گذرد لحظه های عمر ما
که برد و باختی نیست
هر وقت که می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در غبار لحظه های بی کسی
بوی نم می اید از
گریه های بی غمی
باز کرم ها
در پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی قلم سوا نوشتی
شاکی شدی و جدا نوشتی
هر حادثه ی درون ذهنت
شاعر شدی و غزل نوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون خانه ی خلوت
درون اینه ی زشتی پر از وحشت
تنفر داری از دنیا که نمی سازی
در ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شب بیداری و کابوس خیالم
در تصویر گریه های دنیای خیالم
از گوشه ی چشم خود که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای دیوانه شدن یک لحظه غوغاست
با هر لحن و سخن یکدفعه دعواست
هر حادثه پیداست غریب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شوق دیدار ی نیست
درون یه اسمان ابری نیست
همه جا ماتم و غم گرفته است
گریه های عاشقان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این مردم عالم نمی بینند
حسرت خواب کودکی را
در این دریا نمی بینند
یک مرغ دریا را
در نگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنیای شاعرانه
در شب بیداری
تصور یه زن
در خلوت تنهای
جور کردن کلمات
بی معنی
نمک ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسیر راه را ازاد رفتن
از هر کجا و هر مسیر رفتن
حتی مهاجرت کردن
مثله کوچ پرستوها شدن
فرار
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهروز عسکرزاده
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
محمدرضا آزادبخت
سیده نسترن طالب زاده 
