قلم خونی

در اسمان سرد با یاد او خاموش

از کوچ یک رویا تا بی نهایت ها

بیداری اتش خون را بغل کرده

از سوزش غم ها بوی بدی می ده

این سوختن تن بود با ارزوهایش

محکوم به مرگ بود این کوه غم ها بود

این چشمه ی اتش چشمان کور کرده

این  واژه های سرد هر روز تاریک بود

شعز های تو مثله گل های پژ مرد است

این لحظه های تو سرد و بی رنگ بود

از حاشیه های سرد نام تو را می ساخت

دریچه ی دل ها رو با دست خود باز کن

این قلم خونی از غصه ی دردها بود