شنبه ۴ اسفند
اشعار دفتر شعرِ دریا شاعر حامد خلجی
|
|
|
|
دانه دانه دوست داشتن ات را
روی شاخه ها بگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید از پنجره می پرسیدم
هنوز به بزرگی دریا حرف دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این روزها کودکان غزه
گریه نمی کنند کار از گریه گذشته است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می خواهم خودم باشم و لحظه های دلتنگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی نیست بگوید
بال هایم را کجا چیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همان زمستان مرا صدا می زند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت 2 مداد
می نویسم و کار
می کنم و کار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ان لحظه ی که رفتی
و تمام تنت ارام خوابید روی خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهم بو گرفت
بوی زباله های خیس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اکنون چه می خواهی
پیکره که گند زدی در چهره ی خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ریشه هایش را ندیدم روی زمین
ریش هایش بر خاکمون رویده بود
دانه هایش را چه سختی کاشتیم
با یه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوزم خواب دیدم
توی رویام
نشتم روی غم ها
با دو بال خود
شنیدم گریه های اسمانی
ندیدم ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرخوشی این دنیا
یه عالم غم داره
تازگی داشت برامون
فقر یه لقمه نونه
نیش زبونامون هم
می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنجر کشید بر ذهن
سال های مونده بر دل
حرف های نگفته از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوگند خوردی توی اگاهی
باز دیدارت توی پنهانی
با تیزی چشمهایت پاره کردی
این ریشه های تار زند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خاک و زمین برخاستم
با روح تو القا شدم
با هستی تو
هم خونه شدم
با فرشته هایت
همساز ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوختم
جمع و خمیده شدم
کفش هایم پاره گشت
که به دوره پایم می گشت
در این زندگی سوخته
با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای امدنت غمی کشیدم
برای دیدنت چه سربزیرم
چه با صفا بودی و رفتی
با دل من نشونه رفتی
مثل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتم در این دریا
در این دریای بی قایق
در این دریا شنا کردم
به دنباله یه ماهی
دست و پایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ندارم از کسی غصه
از کسی رنجور شوم
بی خودی دلگیر شوم
ناراحت و غمگین شوم
غصه ی عالم چرا با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای رهای از کلمات بی معنی
ثانیه های عمرت را تکان می د
|
|
|
|
|
زیب
م فریاد(محمدرضا زارع)
محمد شریف صادقی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
یاسر کریمی 
مجید اسکندری 
روح اله سلیمی ناحیه 
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
