پناه

می نگرم به ابرهای که
در اغوش خود بی پناه
کنار این همه گناه خاموشه
گاهی درختان
در کنار جاده های پیچ و خم می رقصه
که شاید بارانی بباره
دشت های پر از 
چکاوک های خوش اواز
به دنبال رنگین کمان
خوش رنگ می گرده
قسم می خورم
به زلای اب
به رنگ ابی دریا
به تمام وسعت اسمان
چشمانم پریشانه
که مر ادر اغوشش گرفته
پناه می برم
به بیداری
به بیداری شب
که از خاموشی مرداب می ترسه