رکود

هر بامداد،

سرخیِ دیوانه ی پگاه،

جان می کند،

در زیر خواب سنگیِ صبحی تکیده رنگ

و لِنگ ظهر،

آغاز می شود،

یک روزِ بی صدا و ولنگار،

بیهوده در تداومِ تکرار.

بعد از تظاهراتِ خسته ی خورشید،

و گیجی و خمودی گرما،

در گرگ و میشِ لحظه ی آشوب ،

یا انفحارِ عاصیِ احساس،

عشق،

آرام می خزد

با جلوه های  ساحر و رنگی،

بر روی شیشه ها.

و قلب ،

این ناجیِ شکسته ی شک دار،

با دستمالی از تپش و تردید،

و دانه های اشک ،

آهسته می کُشد،

آن لکه هایِ نازکِ روشن .

تلخ و دراز

شب،

خمیازه می کشد،

در ظلِ چلچراغِ نزاری

و خواب،

با خویش ،

تا بیشه های تیره ی اندوه  می برد ؛

این خفته ی همیشه ی بیدار.

دیری ست

جا مانده یک تبسمِ شیری ،

در کامِ کودکی.

دیری ست

غمگین نشسته در افقی دور،

غوغایِ زندگی.

دیری ست ...