... و عشق را

از عشق

جز سوختن

بهره­ ای نبرده­ ام!

افروزه­ های انگشتانم بس نبود

که این شب شگرفِ درازدُم را بسوزاند

چه اندک بودند

در سنجش انبوه جهل

دانش و خِرَدم

و در سنجش دشمنان ستمگر و خونریز

ـ و سادگان بی تمییز ـ ،

یاران عاشق و گوهربیز...

من

که در نیاکانم هم زیسته­ ام

اکنون

بی هراسی

بر تندۀ پرتگاه روانم

زیرا که مرگ را زوال نمی ­دانم

و بی­ گمان با نوادگانم

به سویتان باز خواهم گشت

که آتش مهر را

ـ از خاوران تا باختر ـ

در آتشدان زندگی شما زنده بدارم؛

میزبان ستارگان بیدار

بر بام خفتگان باشم؛

در میان هنگامۀ آذرخش و تندر

ـ همراه با ساچمه های آبی پنهان

در دُردانه ­های ابرها ـ

بر عطش زمین چاک چاکتان

یورش بیاورم

و خنده­ های سبز برویانم؛

دانه­ های چرکین

و تاولهای سوزان را

از تن و جانتان بزدایم؛

...

تا

سپیده­ ای

پاک و پُرخِرَد بدمد؛

و سزاوار

زیستن را

و عشق را.

..........